Ik kwam tot deze schokkende conclusie in het ziekenhuis.
Ik ben geen mens voor een ziekenhuis.
Nu zal niemand een ziekenhuis mens zijn. Dan is er denk ik toch ergens een afwijking te constateren maar ok, ik moest dus naar het ziekenhuis.
Mijn oudste dochter had een onderzoek bij de kinderarts en hierbij kwam het gevreesde bloedprikken ter sprake.
Stop.
Hier gaat het mis. Ik kan niet tegen bloed. Ik kan al helemaal niet tegen bloedprikken. Bijna iedere keer in mijn leven ben ik flauw gevallen bij bloedprikken nadat ik een paniekaanval kreeg. Ik heb ooit zelfs een slaapmiddel gehad voor het prikken. Zo erg is de angst.
Nu moest ik de kalme verantwoordelijke volwassene zijn die meegaat met een 8 jarige die voor het eerst gaat bloedprikken.
Wat doet Linda, die schakelt de hulplijn in. Meneer was dit maal mijn hulplijn, mijn rots in de branding, de ridder in de C4. De persoon die alles beter maakt. Dat is even het idee wat ik in mijn hoofd had.
Hij haalt ons op, wij rijden erheen. En in de auto ben ik al een wrak. Meneer heeft hier de grootste lol om en neemt zich voor als moeder en dochter naast elkaar op de grond belanden hier en mooie foto van te maken. Voilà, daar is mijn rots in de branding.
ENFIN we hebben het onderzoek gehad en de kinderarts weet mijn insteek (dit is ook mijn kinderarts geweest, echt die man wordt geen dag ouder) Er wordt gelachen en mij verteld dat er een chirurg is in het AMC die de meest bloederige operaties prima kan doen maar zelf ook flauw valt van bloedprikken.
Helpt dit? Nope. Vermaakt deze informatie mij? Jazeker. Nu heb jij ook een leuke anekdote over een bepaalde AMC chirurg.
En daar gaan wij dan. Ik een wrak, mijn dochter lichtelijk in paniek. Vervolgens mogen wij ruim 20 minuten wachten op onze beurt. Ondertussen worden er twee kinderen geprikt die duidelijk de hele wachtkamer laten weten hoe een hel het er is. Alsof er kleine tere kinderzieltjes aan gruizelementen geslagen worden. Het gekrijs bezorgt mij het koud zweet en mijn dochter kijkt mij smekend aan om deze ruimte te verlaten.
“Ik wil niet”
“Dat weet ik schat maar het moet”
“Waarom?”
“Omdat we kijken of er iets in je bloed zit”
“Maar ik wil geen prik”
“Ik weet het
“Ik doe het niet”
“Toch wel”
“Ik ga niet”
“Ik ga mee en kijk Meneer is er ook bij.”
Toen kwam daar de klap in mijn gezicht
“IK WIL ALLEEN JOU MEE”
Met deze zin trok het bloed uit mijn gezicht. Nee, neen, nope, no….ik heb hem juist mee voor dit gebeuren! Dit is zijn taak in het geheel van vandaag!
“Schat maar Meneer vindt het allemaal niet erg en is er goed in. Hij kan er het beste bij zijn hoor.” Hierop wordt ik grijzend aangekeken door hem “Is dat zo, lief? Het is echt mijn hobby ook niet” Als blikken konden doden was Meneer spontaan verdwenen uit de wachtkamer.
“Mam ik ga gewoon niet”
“Jawel jongedame en daarna krijg je een cadeau.”
“Maar ik laat ze echt niet prikken”
“Schat hoe meer je niet meewerkt hoe langer het duurt, het moet echt gebeuren vandaag”
“Ik doe het wel als ik 10 ben”
“Nee we gaan het nu doen”
“Ik ga” en ze staat op.
“Zitten blijven op je derrière en je gaat gewoon prikken, klaar.”
En daar hoorde ik mijn moeder tegen mij al die keren dat ik als kind moest. Ik begreep waar mijn moeder doorheen moest als ik daar zo’n paniek had. Het geduld en de frustratie. Alles viel op zijn plek.
“Ik klink als mijn moeder!” Deze zin kwam vol verbazing en duidelijk mijn mond uit. Grijnzend kijkt hij mij aan “I know schat, ik wilde het niet zeggen maar there you go. En hoe voelt dat?”
Ik heb daar nog minuten lang mijn dochter moed in zitten praten met een soort van verbazing op mijn gezicht over deze realisatie en aangezien dit gesprek ook gevoerd werd in een drukke ruimte, keken meerdere mensen mij grijzend aan. Allemaal waren ze deel in mijn moment en snapte waar ik doorheen ging.
Ze is geprikt, krijste niet zoals de andere kinderen, een snik en het was klaar. Gelukkig was het maar 1 buisje. Ze was dapper, beide zijn wij niet flauwgevallen en we deden het helemaal samen zonder Meneer. Zweterige handjes in elkaar geklemd.
Die dag leerde ik dat mijn moeder een engelen geduld met mij heeft gehad, dat kinderen en bloedprikken gewoon vervelende combinatie is en dat ik in staat ben om mijn kind door bloedprikken te trekken zonder neer te gaan.
Maar dat ik als mijn moeder klonk moet ik nog even laten bezinken.
Reacties zijn gesloten.