Politiek is nooit mijn ding geweest Ik weet dat de vader van de mini mensjes dit bijvoorbeeld verschrikkelijk vond. Het feit dat ik er niet veel om gaf is volgens hem een teken van domheid en desinteresse in de wereld. Wat hij niet begreep is dat ik niet het gevoel had dat mijn mening hierin verschil maakte en ik vind Paul en Witteman gewoon saai.
En nee daar ga ik niet eens excuses voor maken.
Moet je nu nagaan dat mijn Meneer zelf zeer actief is in de politiek. Het is een rare speling van het lot. Omdat Meneer zo actief is in de politiek ben ik meer dan ooit omringt met gesprekken over politiek en mensen in de politiek.
Het verschil deze keer is dat Meneer het prima vind dat politiek niet mijn ding is. Iedereen heeft andere interesses. Wel zal hij een gesprek erover niet uit de weg gaan en als ik hiervoor kies kan ik ook een discussie verwachten.
Dat gezegd hebben zijn die van korte duur want met iemand discussiëren over politiek, die zelf erin zit is een ding. Die heeft er een passie voor, is fanatiek en gaat ervoor. Wij snappen dan ook meteen dat Linda niet snel zo’n discussie aan gaat.
Toch leerde ik telkens meer mijn eigen standpunt kennen door hiermee omringt te zijn. Ik kon vragen stellen over zaken zonder meteen raar aangekeken te worden omdat ik iets niet begreep en hij vind het leuk om mij dingen te leren, zijn passie te delen.
Bij Brexit begonnen dingen al te borrelen in mijn hoofd. Het idee, de manier waarop, de verschillen in het land.
En toen kwam Trump.
Daar was zomaar ineens een soort trigger in mijn hoofd. Ik had ook eens een duidelijke mening. Ik heb zomaar ontwikkelingen gevolgd. Gepraat. Mijn mening laten horen. Zeker toen ineens bleek dat het de nieuwe president van Amerika is. Over de nieuw aangestelde vice president. Over hoe het zo gekomen is. Over zaken waar ik mij normaal gesproken niet eens over inlees.
Toen kwamen er berichten over het plascontract in een Nederlands verzorgingstehuis en dat hier kamervragen over gesteld zouden worden.
Berichten over mijn gemeente en de vernieuwingen die hier gaande zijn of wat dit met zich mee gaat brengen. Hoe de mensen in mijn gemeente hierop reageren. Ik die zich mengt in de discussie…Ik die mijn mening laat horen.
En toen sloeg het in als een bom. 30 is het moment dat ik, Linda ineens begrijp waarom mensen moeten stemmen, waarom mijn mening ook belangrijk is, dat politiek soms best interessant kan zijn. Zelfs in Nederland.
Ik word oud.
PS Nee ik zit waarschijnlijk nog steeds niet op het gemiddelde Nederlandse interesse niveau in de politiek maar laten we terugblikken als ik 35 ben.
Reacties zijn gesloten.