Acht maanden bijna niet online geweest hier. Acht maanden bezig met investeren in een toekomst en een relatie die actief is in de politieke wereld. Lang leve de verkiezingen.
Pluspunt is dat hij alles heeft wat hij wil nu. Fractievoorzitter van de PvdA. Zijn droom koopwoning bij zijn ouders in de straat. Zijn beste vrienden met een koopwoning om de hoek.
En zijn vrijheid.
Politiek eiste een enorme tol. Rond de verkiezingstijd staan de kranten vol met “politiek zorgt voor scheidingen” uit ervaring kan ik zeggen dat het zo is.
Zeker in combinatie met een koopwoning waar veel aan moet gebeuren. Een drukke baan en een LAT relatie.
Politiek vraagt veel tijd en energie. Niet alleen voor degene die al die lange uren draait. Want hij heeft onmogelijke dagen gedraaid en het toch gedaan. Ik ben nog steeds trots op hem daarin.
De schaduwkant is niet zo mooi.
Als partner van vraagt het oneindig veel geduld. Je staat even niet meer in beeld. Ik heb het gedaan. Al die tijd. Maanden weinig aandacht en toch je partner vol steunen. Soms weken elkaar niet zien. Weinig tijd voor ene vorm van affectie. Je partner zijn rust gunnen als hij even niets wil. Politiek voor en politiek na. Elke ochtend de plannen doorspreken, elke avond de vergaderingen nabespreken. Een klankbord zijn voor ideeën en speeches. Ga maar door.
Door alle drukte was hij ook nog niet klaar voor samenwonen. We besloten dan ook dat even uit te stellen, na wat vervelende gesprekken en een tijdje rust. Ook dat vond ik prima. Laat maar los. Eerst de zaken die nu belangrijk zijn. Vecht voor je droom, daarna komt het goed. Ik ben er. Ik blijf.
Na de politiek in de zomer was er tijd voor ons. Er zat een eind datum op. In een prachtige lieve brief voor mijn verjaardag werd opnieuw de belofte gedaan van “rust en leuk” want daar waren we beide zo enorm aan toe. Ons. Een brief vol liefde en beloftes.
Als je van iemand houd heb je dat voor je partner over. Zo zag ik het. Al waren het 8 maanden. Dit was zijn droom. Het is de verkiezingstijd. Ik hielp waar ik kon. Ik wist waar ik het voor deed. Ik had dat geduld voor hem, voor ons.
Alleen toen dat moment kwam, de vakantie, stond er weer iets nieuws om de hoek. Weer stress terwijl zijn hoofd al zo vol zat. En toen maakte hij rare sprongen. Echt rare sprongen.
Van iets wat niets met de relatie te maken had naar mij buitenspel zetten en toen ik hier verbaasd en boos op reageerde omdat ik ook even zoiets had van “hallo? Ik ben er ook nog? We hadden iets afgesproken. Duw mij eens niet weg. Ik wil ergens ook eens iets leuks samen doen” naar ; twijfels over de relatie. Hoe dan?
Hij moest nadenken en weer zei ik “komt goed allemaal lief. Niet raar doen. Ik hou van je” Neem een paar dagen rust, dan gaan we daarna vakantie vieren.
Vervolgens kwam de shitstorm.
Hij zag ineens in hoe weinig tijd hij had besteed aan ons. Dat hij bij extreme stress egocentrisch werd. Zag hoe alleen ik was al die tijd. Zag de discussies van de maanden.
Alleen hij zag niet hoe ik achter hem stond, hoe ik hem heb gesteund, dat ik op zijn slechts er nog was, nooit wegliep, onze twee jaar leuk, de twee jaar waarin hij vroeg of ik wilde samenwonen als hij zijn droomhuis zou kopen. Voor onze toekomst. Samen.
Hij besloot dat hij zijn gedrag niet acceptabel vond. Hij schrok van zijn gedrag. Zelfs toen had ik begrip. Er viel een mouw aan te passen. Zo erg was het niet. Ik vond het niet leuk maar er was ruimte voor groei zodra iemand zijn fout zelf inzag. Dat was de eerste stap naar zelfontplooiing en verbetering.
Ik zag een kans. Ik zag de rommel en de mooie kanten. Ik zag de drukte en de rust. De vervelende en de leuke kanten.
Nee de relatie was heus niet idyllisch maar iedere relatie heeft wel eens een discussie ZEKER met acht maanden politiek.
Maar wat was er nog meer?
De vakanties verdwalen in Frankenland, samen kringloopjes afstruinen, avondjes weg, de lachbuien, cd”s in een auto afluisteren en keuren, de stomme grapjes, avonden Netflix bingewatchen, biggen, de gesprekken, samen lezen op de bank, gesprekken voeren met memes, knuffelen, samen lekker eten, genieten van een glas whiskey.
Hij zag het niet.
Hij zag alleen de rommel, de drukte en de vervelende kanten. Zijn hoofd liet niets meer toe. Hij zag de acht maanden politiek. Ik zal niet te groots zijn om te vertellen dat ik heb gesmeekt. Niet fraai maar wel waar.
“Zie het leuke, zie dat ik je heb gesteund. Gooi het niet weg op dit moment met een hoofd als deze. Geef ons die rust en leuk zoals beloofd. Een week vakantie samen. Onze eerste tijd leuk sinds de verkiezingen. Die tijd die zo enorm belangrijk is voor ons. Die week zal je doen opknappen. Een kans is alles wat nodig is”
Hij stond nergens meer voor open. Hij luisterde niet meer. Ik verdien beter en hij liep weg. Dat is makkelijker.
Het is makkelijker weg te lopen en rust te creëren op die manier dan moeite te doen. Aan jezelf te werken omdat je jezelf tegenkomt in stress momenten. Zelfontplooiing.
Ik ben het blijkbaar niet waard. Ik ben het eerste wat weg moest.
En nu ben ik alleen. Met veel pijn en verdriet. Het voelt als een straf. Maanden in een hoek gezet worden en iemand steunen wetende dat de vakantie eraan kwam. Erheen leven.
Mijn vakantie tas stond klaar voor de vakantie. Ellen heeft de tas diezelfde avond in een andere kamer gezet. Ik kon het niet.
En nu is “ons” weg. Ik werd afgedankt. Niet een “bedankt voor het steunen of je geduld.” Geen sorry voor alles.
Alleen.. “ik kan er niet mee omgaan, ik vind het onvergefelijk. Wat als ik het nog eens doe? Je verdiend beter, ik zie niet hoe ik je gelukkig kan maken, Ik wil dit eigenlijk ook niet en ik denk dat ik een grote fout maak maar ik zie het niet meer. Je bent mijn droomvrouw”
Gooi die droomvrouw dan niet weg stom halfzacht ei! Je gaat full retard, never go full retard.
(Ps. Die tweede zin is een film referentie, suck it)
Het enige waar ik boos over ben in dit geheel is dat ik geen kans heb gekregen, wij hebben geen kans gekregen. Alles draait om hem. Ik wilde vechten en laten zien hoe het was. Wie wij waren. Ik vergaf hem. Ik begreep wat er was gebeurd. Ik wilde laten zien hoe goed het was. Hem naar het licht keren. Zo erg was het allemaal niet.
Wij passen enorm goed bij elkaar.Ik zag de oplossing liggen toen zijn hoofd vol zat.
Wat ik intens verdrietig vind is de lafheid. Het hypocriete stukje in dit verhaal. Onze vrienden keert hij altijd naar het licht met een diner, borrel en goed gesprek als de hoofden vol zitten.
“Je moet namelijk nooit zulke intense beslissingen nemen met een vol raar hoofd. Dan sla je om je heen. Dan krijg je spijt. Dan maak je dingen onnodig stuk.”
Een prachtig advies wat vrienden heeft geholpen. Het zelf toepassen kan hij niet.
Is het eerlijk? Nee.
Kan ik er iets aan veranderen? Nee.
Is het intens verdrietig? Ja.
Had dit anders gekund? Ja.
Was er oprecht een toekomst mogelijk? Ja.
Was dit makkelijk? Nee.
Moet ik ook dingen anders aanpakken? Ja.
Het zou inhouden dat IK duidelijker moest zijn en niet over mijn grenzen zou moeten gaan. IK had beter voor mijzelf moeten opkomen. In het ergste geval had IK gezegd “tot hier en niet verder”
HIJ had mij iets meer affectie moeten geven. Aan zijn balans tussen politiek, werk en privé moeten werken.
SAMEN zouden we dan een stuk sterker zijn geworden. Zo werken lange relaties. Je komt soms een hobbel tegen en samen overkom je die.
Blijkbaar ben ik ouderwets. Geloof ik nog in mensen die voor elkaar moeite doen. Ik ben dom. Sukkel voor de liefde.
Hij heeft nu zijn vrijheid. Hij maakte het uit en voer twee dagen later uit op zeilvakantie “Vrij van alle ballast” Ik verdronk bijna in mijn verdriet toen ik dat las. Ik vond het respectloos. Het deed pijn.
Hopelijk is hij tevreden en blij met zijn beslissing. Dan is een van ons tenminste gelukkig. En zelfs na alles gun ik hem het geluk.
Of ik denk dat hij ooit terug komt?
Ik weet het niet. Misschien als hij inziet wat hij echt had. Iemand die je op je slechts nog steunde. Die zegt “het komt goed schatje, pak die rust.” Iemand die onvoorwaardelijk van hem hield. Als ik echt zijn droomvrouw ben, dan zal hij ergens het besef krijgen hoe goed wij passen.
Eerlijk? Hij liep weg toen er een oplossing lag. Ik denk niet dat hij het lef zou hebben om zijn fout in te zien laat staan toe te geven. Zeker met zijn achterban. Dan zou hij moeten zeggen “ik wil wel bij haar zijn” Hij zou dan moeten kiezen voor zijn eigen geluk.
Het is een eeuwige twijfelkont die niet snapt dat je altijd risico’s hebt. Zeker in de liefde. Pijn hoort er soms bij. Degene van wie je het meest houd kunnen je het meeste pijn doen.
Een vriend van hem heeft het wel gedaan en daar respecteer ik die vriend wel voor. Het toont karakter. Die heeft ondanks alles zijn fout gecorrigeerd en zijn best gedaan. Het is dus mogelijk, maar je moet wel een sterk persoon zijn.
Sorry zou de eerste stap moeten zijn. Hij heeft mijn nummer, e-mail en adres. De bal ligt in dit optiek bij hem. Ik sluit niets uit. Het leven loopt soms raar. Ik ga alleen niet mijn adem inhouden.
Ik ga helen en proberen weer mijn geweldige sterke zelf te zijn, want mijn hart doet pijn.
Ik kan nu wel uit ervaring zeggen dat politiek inderdaad veel dingen kapot maakt.
Cest tout.
Dit is mijn verhaal. Ik moest het van mij afschrijven. Het is de eerste stap naar helen.
De komende tijd ga ik alles bloggen. Zie het als mijn dagboek door het verdriet heen. Het is niet altijd mooi en leuk om te lezen maar wel waar en hoe het leven soms werkt.
Reacties zijn gesloten.