Het is goed dat ik ben weg gegaan.
Niet alleen zijn bepaalde doelstellingen bereikt. Er is een verandering gaande in mij als persoon.
Het was een goede ervaring om eens alleen in een hotel te zijn. Alleen zo dingen te doen op een onbekende plek.
Ik weet niet of ik het snel nog eens zou doen trouwens. Het is toch leuker om zoiets te delen met een ander. Dit kan met een partner, zus, vrienden noem het maar op.
Dat gezegd hebbende, is het wel een goede manier om tot inzichten te komen.
Het positieve is dat ik geen paniek aanval heb gekregen. Hier ben ik door anxiety wel eens gevoelig voor. Alles was behapbaar.
Ja er kwam wel verdriet uit. Dat verdriet moet er ook uit. Ik moet erdoorheen.
Ik werd geconfronteerd met dingen die wij deden en nu pakte ik ze zelf aan. Ik leef nog. Dus dat is helemaal prima. Ik kan het dus ook alleen.
De tweede nacht was helaas nog wel even heftig. Ik had een zwak moment en toch nog een te vol hoofd na wat zaken. (Shocking; ik deel niet alles op internet)
We hebben toen telefonisch contact gehad. Hij vind het niet leuk online terug te lezen en ik vind zijn “can’t care” gedrag niet leuk. Beide leken we elkaar wat beter te begrijpen erna.
Mijn manier om te helen is zo delen. Hij houd het stil en doet dat op bepaalde momenten alleen. Beide komen we daardoor anders over op elkaar. We houden nog wel van elkaar. Dat werd duidelijk. Alleen nu op dit moment moet er rust komen. Voor beide.
Wel kwam na deze nacht een heel belangrijk besef wat mij geholpen heeft om bepaalde dingen hier achter mij te laten.
Nu zijn we toch benieuwd he?
Ik ben beschadigd door deze ervaring. Zeker de manier waarop het gegaan is.
Ik kan alleen niets veranderen aan het gedrag van een ander. Ik bepaal alleen zelf hoe ik met zoiets omga.
Ik kan erin blijven hangen of door. Meer keuzes zijn er niet.
Ik kan niet terug in de tijd. Daarnaast als we iets hebben geleerd van “the Flash” dan is dat wel dat we niet rommelen met het verleden. De acties in het heden bepalen de toekomst.
Het heden is simpel. Ik heb de meisjes. Ik heb een baan met vast contract. Ik heb een woning. Ik heb fijne mensen om mij heen.
Ik ben niet alles kwijt al voelt het zo na een breuk met iemand die zoveel betekende voor mij. Dat is ook een groot verlies.
Dat betekend ook niet dat wij elkaar kwijt zijn. We zijn alleen op dit moment geen partners. Met rust zien we hoe alles verder gaat lopen. Beide willen we geluk voor elkaar en beide willen we elkaar niet echt helemaal kwijt.
Ja de beschadigen zijn bij mij duidelijk zichtbaar in mijn verdriet. Alleen kan dat ook anders bekeken worden.
In Japan hebben ze hier een heel mooi concept omheen bedacht genaamd “Kintsugi”
Het is een eeuwenoud ritueel waarbij ze gebroken potjes en vazen maken door er een speciale lijm voor te gebruiken die met goud gestoft wordt.
Ze geloven dat juist door de ervaring een object uniek en meer waardevol wordt. Het staat flink verbonden met diverse filosofische opvattingen.
Ik moet mijn pijn ook op deze manier ervaren. Dit maakt mij wijzer en sterker. Ik leer nu bijvoorbeeld wat ik niet meer wil.
Dat is niet zo simpel als “ik wil geen pijn” dat is meer bijvoorbeeld; ik wil ooit gelukkig zijn met iemand die wel een goede balans kan maken in werk en privé. Iemand die niet het ultiem geluk haalt uit werk en carrière maken maar ook geluk haalt uit liefde..
Zelfontplooiing is lastig. Zo kijkend naar jezelf vol stress en met een bezwaard hart. Het is echter wel nodig. Juist nu. Dit zijn de definiërende momenten.
Ik moet nu stoppen met mijzelf dingen kwalijk nemen. Dat laat ik in Brabant.
Want al houd ik van iemand die niet verder wil. Hij is geen leugenaar. Dus als hij echt vind dat ik een “vangst” ben, een leuk mooi mens. Noem het “droomvrouw” Dan zal ik hem, ondanks hoe het loopt, op zijn woord moeten vertrouwen.
Hij heeft niet gezegd dat ik lelijk, stom, dom of iets dergelijks ben. Dus waarom maak ik mijzelf gek met denken dat dit redenen zijn? Dat ik de oorzaak ben?
Dat is mijzelf in een onnodig pijnlijke positie zetten. Dat moet over zijn.
Dat zal niet meteen perfect gaan. Ik blijf een mens. Mensen twijfelen wel eens aan zichzelf. Meer dan eens moet het niet zijn.
Ik ben juist een sterke persoonlijkheid. Die sterke leuke vrouw moet terug komen. Fabuleuze Linda. Sexy Linda. Zelfverzekerde Linda.
Dat begint met het mijzelf niet zo lastig maken. Ik ben leuk. Klaar. Soms is het antwoord echt zo makkelijk.
Ik heb jaren gewerkt aan mijn zelfbeeld. Hij leerde mij juist kennen als zelfverzekerde vrouw. Komop zeg.
Ik neem het hem kwalijk dat hij met een vol hoofd om zich heen sloeg. Dan ga ik mijzelf nog eens slaan terwijl mijn hoofd vol zit. Nee. Stop. Het antwoord ligt klaar. Het ligt niet aan mij. Punt.
De volgende stap is loslaten. Verdriet is er al deels uit. Er zullen vast nog momenten komen met wat pijn.
Ik moet de pijn alleen anders gaan leren benaderen.
Als iets pijn doet zoals bij een gebroken hart dan betekend het dat waar je pijn om hebt iets heeft betekend.
Zonder pijn geen liefde. Zonder licht is er ook geen donker.
Dat moment zelf was dus mooi, positief. Het was ook een “moment” dat is hoe dan ook nu “weg” Het is een opname van een klein stukje vergane tijd.
Ik kan tegen zo een moment vechten, erin verdrinken of het moment in zijn waarde laten en erop drijven.
Terugblikkende op gisteren zou dat zijn “ja we keken samen in Frankenland naar die kerken. Dat was fijn” in plaats van in verdriet zoals wat gebeurde: “het doet zo een pijn om daarmee geconfronteerd te worden en ik moet van mijzelf weg bij de huidige kerk” Die kerk in Mill staat los staat van het moment wat ik beleefde met hem in het verleden
Snap je het? Maakt niet uit. Makes sense for me.
Vandaag op de terugweg reed ik met de bus langs een standbeeld van jezus aan het kruis met steentjes erom. Dat is iets waar we Frankenland altijd foto’s van maakte, we zochten altijd de meest kitschige.
Nu zag ik deze en ik glimlachte. Ik moest denken aan dat moment en hoe leuk dat was. Niet verdrietig.
Ik wil proberen zoals met alles eigenlijk in mijn leven het positieve eruit te halen en te benoemen. Dat is juist een kracht van mij.
Ja ik stelde mijn hart zo open. Leerde praten, gaf mijzelf en mijn gevoel bloot.
Dat doet nu pijn. Meer pijn dan vroeger. Ik ben niet meer het “ijskonijn” qua emoties. Dus ik kan er ook niet nog zo goed mee omgaan. Deze pijn is wat onbekend ergo heftig .
Nu ervaar ik deze gevoelens als negatief. Dat wil niet zeggen dat zulke gevoelens negatief zijn per definitie.
Ik heb door hem wel beter leren praten over dit soort dingen. Dat gaat mij in de toekomst helpen.
Deze blogs. Mijn gevoel zo uiten en documenteren. Had ik anders niet gekund. Nu helpt het juist om te helen.
Vroeger had ik alles opgekropt. Was het whiskey hier en daar even van bil. Geen emoties want ik huil niet en als ik al verdriet heb toon ik niets aan de wereld. Zeer destructief gedrag.
Dat stuk is nu weg. Daarin ben ik gegroeid dankzij hem. Hij heeft mij toch een beter mens gemaakt.
Dus mocht je dit lezen.
Bedankt. Die jaren hebben veel voor mij betekend. Ja het is verdrietig maar ik haat je niet. Er zijn ook positieve dingen uit gekomen. Als wij zo goed bij elkaar horen vinden wij elkaar misschien ooit terug. Als we wijzer zijn. Niemand kan in de toekomst kijken. Beide hebben we gezegd aan de telefoon dat we niets uitsluiten. Voor nu rust.
Hoe nu verder?
Zoals mijn voorbeeld Bob Ross al zei:
Gotta have opposites, light and dark and dark and light, in painting. It’s like in life. Gotta have a little sadness once in awhile so you know when the good times come. I’m waiting on the good times now.
Que Sera Sera. Morgen is weer een dag.
Reacties zijn gesloten.