Ik heb fouten gemaakt. Ik wil ook mijn fouten hier delen. Dat hoort er ook bij. Dat vind ik ook eerlijk.
Toen ik mijn spullen ging halen was dat zo pijnlijk en naar dat ik het op een soort robot manier probeerde te doen.
Totdat ik de varen zag. Toen heb ik mijn frustratie en verdriet afgereageerd op een plant. Diep triest.
Nu zit een verhaal achter die stomme varen. We hebben er echt een bizarre ruzie om gehad. Die mij echt pijn heeft gedaan.
Ruzie om een varen.
Ik denk dat dit het stomste is wat ik ooit heb meegemaakt. Oprecht ook. We hebben het over een plant! Een groot groen ding.
We zouden samen plantjes halen voor het huis. Zijn moeder haalde vaak plantjes uit zichzelf en zette het ergens neer.Dit keer leek het mij leuk samen eens wat uit te zoeken. Zijn moeder had het al een poosje over een varen. Diverse weekenden wilde ik met hem weg en dit keer zouden wij eens samen naar het tuincentrum gaan. Ik vraag het nog na. “Samen gaan wij planten kopen dit keer toch?” kom ik.
Staat er ineens een grote varen. Ik vraag waar die vandaan komt. Had hij die gehad van een politieke collega de avond ervoor als cadeau voor zijn huis “Really? Niet van je moeder? ” Nee echt niet van zijn moeder. Beloofd. Die had hij gemeld dat we samen dat zouden doen. Dat ging prima, ik vond het raar maar bien. Zijn ouders waren weg geweest en hadden wat foto’s gestuurd met mooie houten figuren. Ik bekeek die op zijn telefoon, scrolde te ver terug en zag een gesprek over een varen. Ik vroeg wederom…. “komt die varen van je moeder of niet?” Niet echt een nette manier van het benoemen maar het zat mij toch dwars.
Tot de dag van vandaag. De ruzie die we daarom kregen.
Nu zat zijn hoofd vol met politiek geneuzel maar luister, ik heb hem nog nooit zo in de verdediging zien gaan. Hij flipte. Echt als in “woedend” Ik denk dat hij er zelf ook van stond te kijken. Volgens hem controleerde ik. Ik zou hem niet vertrouwen op zijn woord. Daar schrok ik enorm van. Ik durfde zijn telefoon erna een tijdje niet eens meer aan te raken. Zo wil ik niet zijn. Dat is de hele reden waarom ik de varen hartgrondig haatte.
Het was achteraf gezien eigenlijk een geval van beide moe en gefrustreerd zijn om zaken en daardoor sloegen we naar elkaar toe. Beide waren we niet handig. Het gebeurd wel eens in een relatie. Het is jammer maar wel de waarheid. De vermoeidheid kwam eruit.
Hij riep na de ruzie destijds voor de grap. “Als het ooit uit gaat mag je de varen hebben.” Nu waren we daar en Stond ik oog in oog met dat kreng. Ik wilde dat onding niet hebben, ik was boos dat we zo een stomme ruzie hadden gekregen om zo een stomme plant. Het sloeg helemaal nergens op. Hij gaf tijdens het uitmaken de plant ook als voorbeeld.
De plant stond even voor alles wat mis was gegaan.
Ik was zwak en ik heb mijn boosheid en frustratie op de plant uitgeleefd. It died. Op dat moment luchtte het even op. Ik heb hem wel netjes opgeruimd. Ik wilde het namelijk met geheven hoofd allemaal doen. Blijkbaar was ik niet zo sterk als ik dacht.
Het stomme is dat ik het aan de ene kant snap en blij ben dat ik het heb gedaan. Dat ik mijn pijn even kwijt kon. Ik heb niet echt een paniekaanval gekregen en kon de rest netjes verder doen daar. Aan de andere kant is het zo schaamtevol en kinderachtig. De plant zelf had niets misdaan. Het was niet netjes en ik had het niet moeten doen. Het spijt mij nog steeds.
Ik ben absoluut niet perfect. Ik maak ook fouten. Vergeet dat niet.
Ik ben linda en ik ben een varen moordenaar.
Reacties zijn gesloten.