Hoe gaat het nu met mij? Een vraag die ik iedere dag krijg. Eerlijk? Een stuk beter. Ik begin weer die sterke vrouw te worden die ik was.
Uiteraard zijn er momenten van verdriet. Vandaag had ik het even zwaar. Ik zag een gelukkige foto van Jelle en mij samen en ruimde de lieve brieven, vol beloftes op.
Sometimes it’s ok not to be ok. Ik had nooit gedacht dat ik iemand toe kon laten mij zo te zien. Dit hoort erbij. Tranen om een verlies. Verdriet.
Ik ben wijzer geworden. Ik heb een deel pijn achter mij gelaten. Ik weet hoe ik nu tegen de liefde aan kijk. Ik weet wat ik wil. Wat belangrijk is voor mij.
Drie weken jezelf dwingen om een spiegel voor te houden. Dwingen om je verdriet onder ogen te zien. Alleen zijn. Veranderd iemand.
Onze relatie breuk is veroorzaakt door zijn onvermogen om prioriteiten te stellen. Zijn prioriteit is succes. Het politieke spel. Daar verdwaalde hij in. Hij zag mij niet meer. Een adempauze was er niet. Hij liet dat niet toe. Hij liet mij niet meer toe. Hij wilde slagen. Winnen. Politiek en zijn huis. Linda was er gewoon. Een punt onderaan de agenda.
Hij heeft niet ingezien of gewaardeerd dat ik bleef op zijn slechts. Dat ik hem steunde, liefde, rust en ruimte gaf. Toen er rust kwam en hij inzag wat hij had veroorzaakt, besloot hij te vluchten in plaats van proberen zijn rommel op te ruimen. Dat koste teveel moeite. Hij was op. Een week vakantie en leuk kon er niet meer vanaf ondanks dat ik even op was en dat ook nodig had. Ondanks dat ik hem letterlijk smeekte. Ook hij had het nodig. De leuke ons, na acht maanden drukte. Hij sloeg met een te vol hoofd mij neer. Dit zegt meer over zijn karakter dan ik kan.
Ik kan weglopen met opgeheven hoofd. Dat maakt het grote verschil. Ik heb wel gevochten voor iemand van wie ik houd. Ik kan oprecht zeggen dat ik alles voor hem en de relatie heb gedaan. Ik kan mijzelf aankijken in de spiegel.
Hem wens ik succes met iemand vinden die op zijn slechts blijft. Iemand vinden die net zo amazing leuk is als ik ben, iemand met wie alles zo goed klikt. Iemand die dezelfde dingen leuk vind, dezelfde humor heeft en waarmee je nieuwe dingen kan ontdekken. Ik denk niet dat hij het begrijpt. Hij ziet niet in wat we hadden. Wat hij kwijt is.
Daar komt het nu op neer. Hij is mij kwijt. Die leuke, vrolijke en zorgzame Linda.
Ik vind nu mijzelf terug als persoon. Ik krabbel op. Ik ben sterker. Het kan nu eigenlijk alleen maar beter worden. Ik kan iemand tegenkomen die voor mij kiest. Die inziet wie ik ben en wat ik te bieden heb in een relatie. Iemand die dat waardeert. Dit uit. Tijd spendeert aan mij en de meisjes. Gewoon een echte leukert! Die bestaan vast nog wel.
Je hebt diverse fases van rouw die iemand doormaakt bij het verlies van een geliefde. Ik deed dit proces iets anders door mijn eigen emotionele incompetentie. Al ben ik gegroeid als mens, zit ik niet op de normale curve. Ja ik ben geen “can’t care ijskonijn” meer maar ik ben ook niet het ideaal beeld van normaal omgaan met verlies. Toch ga ik de fases door.
Ik ging van
Ontkenning; Hij loopt niet echt weg na alles wat ik heb gedaan. Dat zou hij niet doen. Zo is hij niet. Wij zijn samen zo goed.
Boosheid: Hoe kan hij dit doen. Ik voel mij gebruikt. Hoe kun je weglopen. Hoe kun je roepen “ik hou van je. Je bent geweldig. Je bent mijn droomvrouw” Gemene man! Hoe loop je weg als je zo goed past samen? Vecht voor mij! Groei als mens. Wij kunnen dit.
Depressie; Ik ben niet goed genoeg. Ik mis hem. Het is MIJN schuld. Ik had beter moeten zijn. Drank.
Onderhandelen; Als ik beter ben komt hij terug. Ik moet knapper, leuker zijn. Ik verander. Laten we stoppen met eten! (I know, i know. Foei Linda. Geen zorgen)
Nu zit ik meer in de boosheid/acceptatie fase.
Ja mensen. Ik ben nog steeds een beetje boos. Ik denk dat we het eerder teleurgesteld kunnen noemen. Teleurgesteld in de hypocrisie van mensen. Mensen die hem naar zijn mond praten, mensen die hem geen spiegel geven. Teleurgesteld in hem dat hij laf wegloopt, dat hij niet eens een poging wilde wagen en dat hij nu zo vrolijk hiermee omgaat. Teleurgesteld in mijzelf omdat ik meer van hem als mens had verwacht. Ik had hem intelligenter en sterker ingeschat. De beste jongen is absoluut geen vechter, meer een kind op relationeel niveau. Geen sterke man.
Ik val op sterke, dominante, intelligente mannen. Mannen met een groot rechtvaardigheid gevoel en een geeky kantje. Tevreden mannen met humor, een sarcastische trek en een leuke tred. Als ik een goed gesprek met je kan voeren over het leven bij een kampvuur met whiskey, als we kunnen lezen en gamen samen op de bank, als we een gesprek kunnen voeren met memes en je laat mij lachen in bed. Zijn wij perfect.
Ondanks hoe aantrekkelijk hij is, het blijft een mooie man om te zien, is hij door wat er gebeurd is toch minder aantrekkelijk geworden voor mij persoonlijk. Lafheid en geen goede prioriteiten kunnen stellen zijn zaken waar ik als persoon op afknap. Het is een teken van zwakte.
Dat past ook niet bij mij. De politieke man, hoe hij was tijdens de verkiezingen vind ik lelijk in gedrag. Hij was egocentrisch en manipuleerde. Liet mij niet meer toe. Ik steunde omdat het zijn droom was, er zat een einddatum op, er waren beloftes van rust. Leugens blijkt nu. Als hij graag die grote succesvolle en belangrijke man wil zijn op die manier. Dan wens ik hem geluk. Die man is niet de liefde van mijn leven.
Ik dacht dat hij het wel was. Echt waar. Ik dacht dat we samen oud zouden worden. Dat we aan onze toekomst werkte.
De oude hij en ik paste perfect. Voor de verkiezingen waren wij fantastisch. De oude hij had alleen niet weg gelopen. Die had altijd geduld, een ondeugende glimlach, mooie bruine oogjes, en had gezegd “laten we het proberen immers is er alleen verbetering mogelijk” De oude hij was altijd positief ingesteld. Iets wat mij enorm aantrok. Ik riep zo vaak dat hij zo “heerlijke positivo” was. Die man, die had er voor mij geweest. Die persoon is hij nu niet meer. In ieder geval niet meer voor mij. Niet op dit moment. Niet met een vol hoofd.
De rollen zijn bij ons tijdens dit proces omgedraaid. Ik ben degene geworden die positiever is dan ooit. Ik ben degene die het goede in mensen ziet. Laten we dat maar zien als een mooie bijkomstigheid. Ondanks alles blijf ik hoop houden in een betere toekomst.
Ik werk met oude dames en heren. Ik heb al honderden keren gehoord hoeveel spijt die mensen hebben dat ze mensen zijn kwijt geraakt. Te hard hebben gewerkt. Verkeerde prioriteiten stelde. Verkeerde keuzes. Ik ga die fout niet maken. Ik wil graag terug kijken op een mooi leven vol liefde, succes is minder belangrijk. Het leven is al zo kort. Morgen kan het over zijn. Ik wil mijn korte tijd hier graag goed spenderen.
Hij gaat zijn mooie leven nu maar door met zijn droomhuis naast zijn ouders en zijn politieke succes. Een nieuwe baan straks als belangrijk poppetje. Alle rust van de wereld. Als dat hem zijn geluk geeft moet hij het ervan nemen. Succes daarmee.
Ondanks alles gun ik hem zijn geluk. Hij zal altijd een plekje hebben in mijn hart. De oude hij was immers degene met wie ik dacht ooit oud te worden. Ik vocht daarvoor. Dat is niet niks, dat verlies is groot.
Ik ga mijn leven herpakken met opgeheven hoofd. Het verdriet is minder. De scherpe randjes gaan van de pijn af. Ik groei als mens. Mijn huisje begint vorm te krijgen. Ik geloof nog in echte liefde. Ik krijg weer die vrolijke hups terug. Ik kom er wel.
Reacties zijn gesloten.