Bijna twee maanden verder. Elke dag was een nieuwe dag waarin de zon weer vrolijk scheen, hoe boos ik er ook op was. Ik had pijn, ik verdronk bijna..waarom ging de wereld toch door?
Je zou zeggen dat ik na 32 jaar begreep hoe het zat. Ik had wat langer nodig om eindelijk eens in te zien hoe deze pijn werkt. Hoe ik het ervaar. Ik ging voor het eerst bewust echt door de pijn heen.
Wat leerde ik?
Het bijzondere van een gebroken hart is de kracht. Je hart breekt nooit helemaal. Hoeveel pijn je ook hebt, uiteindelijk wordt de pijn minder, heel je en leer je een nieuw ritme.
Het enige wat echt kapot gaat is je ego. Je dromen. Jouw beeld van hoe je de toekomst had gezien samen. Een stukje identiteit die je uit de relatie haalde. Daarom voelt het alsof je wereld instort.
Mensen zijn veerkrachtige wezens. Je breekt, je staat op. Zo simpel kan het zijn. Je ziet de puinhoop om je heen en begint met een brokje steen op te ruimen. Elke keer een klein stukje, tot je sterk genoeg bent voor de grote brokstukken.
Zonder dat je het merkt zijn stiekem op die manier de dagen makkelijker geworden. De pijn is minder, het ademen gaat weer vanzelf. Je begint die glimlach terug te krijgen, je begint weer te lachen. Zelfs een giechel kan op komen borrelen om kleine dingen.
Het simpele antwoord om dit bereiken is ademen en niet vechten tegen de pijn. Je moet erdoorheen. Vechten heeft geen zin als je in die zee wordt gegooid. Je wordt hoe dan ook wel nat. Ga je er tegen vechten ben je niet alleen nat maar ook uitgeput, je gaat kopje onder en je verdrinkt. Een storm gaat namelijk altijd weer liggen. Dan krijg je ademruimte. Een moment van complete rust. Zie waar je bent, zwem veilig naar land.
Staan daar mensen aan de kant te zwaaien met vlaggen, proberen ze een reddingslijn toe werpen, laat ze toe. Die mensen zijn belangrijk. De mensen die voor jou een storm trotseren om je te helpen zijn je ware vrienden. Koester die. Misschien zie je ze even niet met die golven maar weet dat je vaak niet alleen bent in die storm. Jij ligt misschien wel in die woeste zee maar als je eruit komt zijn ze er met een handdoek en een borrel.
Zie die pijn als de zee. Water is altijd in beweging, soms kalm, soms een rimpel, soms een golfje, soms woest. Een moment van melancholie.Het zijn momenten die nodig zijn in een mensenleven. Levenslessen. Je groeit als persoon zodra je de pijn omarmt. Je wordt wijzer en sterker als je het toelaat. Acceptatie.
So i did…..
Alles liet ik over mij heen komen. De pijn, het verdriet, de fouten, de leugens, de verhalen, het alleen zijn. Ik dreef vol in de storm. Ik hoorde mensen roepen maar ik wilde even niet. De golfslag was te sterk. Het onweer hield op, ik begon rustig te zwemmen en ik zag mensen. De regen stopte. Ik werd sterker, de slagen werden krachtiger. De wolken dreven weg en land was in zicht. Ik pakte die reddingslijn van mijn vrienden. Toen ik aan land kroop besloot zelfs een zonnestraal zijn gezicht te laten zien. Ik kreeg een handdoek ,droogde mijzelf af en warmde op. Daarna kon ik ineens weer ademen, hetzij wat proestend maar ik had tenminste lucht. Toen kwam alles eruit, ik liet mensen toe. Ik kon praten, ik kon huilen, ik kon eindelijk helen.
Nu heb ik een hernieuwde kracht gevonden. Ik ben er weer. Linda is terug. Sterker, vrolijker. Try me.
Een ex partner omlaag praten is makkelijk, fouten opnoemen van een ander kan iedereen. Erkennen dat iemand een goed, leuk persoon is maar toch uiteindelijk niet geschikt is voor jou als levenspartner is lastiger. Erkennen dat je zelf fouten hebt gemaakt is ook lastig, immers doe je dat toch niet! Toch is dat wel het beste, in mijn optiek. Die spiegel is hard maar jezelf zien en tevreden zijn is goed. Het geeft rust.
Ik heb geen kwaad bloed meer naar Jelle. Ik weiger de leuke mooie momenten hierdoor te laten besmeuren. We hadden iets moois. Het eindigt. C’est la vie. We hebben prachtig leuke momenten gehad. We hebben even elkaar mogen verrijken als mens. Ik heb van hem dingen geleerd waarvoor ik dankbaar ben. Het is een prima mens. Ik wens hem het beste verder in zijn leven. Ik wens ook mijzelf het beste toe, dat verdien ik net zo goed. Wij waren dit blijkbaar niet voor elkaar. Dan laat je elkaar los. Adieu.
Het mooie aan die rust, die kracht is dat je een overschot aan liefde hebt. Liefde waarvan je dacht dat het weg was. Liefde die je kan stoppen waar je maar wil.
Ik koos ervoor om dit te stoppen in mijzelf. Ik wilde blij en gelukkig zijn met mij. Ik wilde mijzelf weer leuk vinden. Ik wilde mijzelf verrijken.
Ik pakte koken op. Ik zocht recepten op die ik lekker vind en maakte ze eigen. Dit deel ik weer met de mensen in mijn omgeving. Je bent immers bourgondisch of niet.
Ik wilde mensen leren kennen, dus deed ik dat. Gamers, docenten, wetenschappers. Ik heb hierdoor een vriendschap opgebouwd met iemand waarmee ik eindeloos films kan bespreken en analyseren. Iemand met wie ik whiskey kan drinken bij een vuur terwijl er gesprekken gevoerd worden over het leven.
Ik wilde mijzelf uitdagen door dingen te doen die mij angst aanjoegen. Ik ging alleen stappen, alleen naar de bioscoop, alleen eten, alleen op vakantie, ik zette mijzelf eens voor op. Ik koos voor mijzelf, iets wat niet in mijn basis zit. Hierdoor rekende ik grotendeels af met paniek. Alleen zijn is helemaal zo slecht nog niet.
Ik doe dingen die ik leuk vind of altijd wilde doen. Ik ga binnenkort kamperen. Ik wil eens naar de opera of een mooie balletvoorstelling zien. Eindelijk naar het Escher museum. Een roadtrip ter zijner tijd. Lego bouwwerken.
Ik ben groeiende als mens. Als persoon. Kalmer.
Ik kreeg wederom de vraag of ik opnieuw iemand zo zou steunen al zou het inhouden zelf wederom op pauze te gaan staan. Ook nu, na alles. Het antwoord blijft; Ja. Heb ik je lief, zit je in mijn hart….doe ik nog steeds alles voor je. Ik steun je, door dik en dun, voor en tegenspoed. Dat ben ik. Ouderwets maar waar.
Ik zal wel beter communiceren. Ik was van natura al een eerlijk, duidelijk persoon. Dat is nu meer aanwezig dan ooit, alhoewel ik op zijn tijd nog een 404tje heb betreffende emoties bespreken in persona. Een bak thee lost alles dan wel op.
Mijn hart heeft littekens en nu een nieuwe erbij, ik koester ze. Het toont dat ik mens ben. Ik kan houden van. Ik kan lief hebben. Zonder pijn geen liefde, zonder duisternis geen lichtpunt.
Iedere relatie die pijn deed leerde mij meer over mijzelf. Ik leerde mijn grenzen, mijn krachten, mijn zwakheden. Iedere man die in mijn hart zat heeft een deel van zichzelf achtergelaten. Ik draag ze bij mij. Het maakt mij, mij. Ik hoop oprecht dat ik ze nooit verlies.
Op zijn tijd ben ik nog steeds cynisch, melancholisch, zelfs keihard. Dan moet ik even klagen, ventileren. Vroeger zag ik dat als negatief, een duister hard randje. Een minder leuke kant van mij en minder sociaal geaccepteerde houding. Toch is dat ook ik. Die kant hoort ook bij mij en accepteer ik nu ook volledig.
Wederom net als plezier en pijn, haat en liefde, gaat mijn vrolijke en cynische zijn hand in hand. Een dunne fijne lijn. Het hoort bij mij. Het is wie ik ben. Twee uiterste in een kleine party verpakking.
Een ander punt waarin ik mijn persoonlijke groei merk is mijn hart. Waar ik vroeger na dit soort pijn een betonnen muur om mijn hart heen besloot te zetten, inclusief slotgracht en labyrint zit er nu alleen een deur in. Met een simpel bordje eraan. Een mededeling dat ik even rust nodig heb en of je geduld wil hebben. Als je klopt, doe het zachtjes.Ik heb geen nieuw hart, het is een wat ouder model. De scharniertjes zijn een beetje wankel en verroest. Het heeft zijn charme.
Uiteindelijk komt er iemand die geduldig op wacht gaat staan. Die de scharniertjes rustig in de olie zet, zachtjes aan klopt en mij een knuffel geeft als ik daar aan toe ben. Die persoon heb ik nodig.
Mijn hart heeft zo langzaam aan weer een nieuw ritme gevonden. Ze komt er wel. De sprankelende lach is weer te horen, mijn ogen fonkelen weer. De altijd vrolijke wervelwind, eigenwijs en nog steeds de eeuwige stuntel van 1 meter 60. Ik ben best leuk.
Hoi, ik ben Linda. Het is fijn om terug te zijn.
Reacties zijn gesloten.