Mijn abortus

Hoi, ik ben Linda. Ik ben 33 jaar oud. Ik heb twee prachtige dochters waar ik dankbaar voor ben. De Doerak van 11 jaar oud en De Dame van bijna 10 jaar oud. Mijn geweldige mini mensjes.

Begin 2018 moest ik stoppen met de pil vanwege mijn baarmoeder. Door langdurig gebruik van de pil was mijn baarmoederslijm te dun en werd ik soms maanden niet ongesteld om vervolgens ineens 20 dagen of meer te vloeien. Dit schijnt vaker te gebeuren maar toch moesten er wat testen gedaan worden. Na een soa test en een uitstrijkje die gelukkig  beide goed terug kwamen (dat waren angstige weken) kwam de arts tot de conclusie dat ik moest stoppen met hormonen in mijn lijf te stoppen. Er werd aangeraden om minimaal 1 jaar te stoppen met de pil zodat hopelijk mijn lijf zelf weer zou helen.

Op dat moment was ik zo goed als onvruchtbaar.

–

–

Hier heb ik het zwaar mee gehad. Ik wist niet zeker of ik nog kinderen zou willen maar om te horen dat ik nu geen kinderen zou kunnen krijgen was een klap in mijn gezicht. Ineens werd ik mij bewust van mijn leeftijd en hoe dol ik ben op kinderen. Nee, ik stond niet te springen om een baby maar omdat ik toen te horen kreeg dat het misschien niet mogelijk zou zijn om kinderen te krijgen zorgde dit nieuws ervoor dat ik juist ineens met kinderen bezig was in mijn hoofd. Het is een raar fenomeen.

Mijn relatie met Jelle kwam in de zomervakantie van 2018 vrij abrupt aan een einde en daardoor was de shock extra groot dat ik ook nog zwanger bleek. Dit mondde uit in een miskraam. Het kon zich niet goed hechten aan mijn baarmoeder. Dit was zwaar. Ja, de zwangerschap kwam onverwachts, was totaal niet gepland en van een ex. Jelle was op de hoogte van de zwangerschap maar sloot zich af, hij heeft hier later wel excuses voor gemaakt, hij wist niet hoe hij ermee moest omgaan. Hij had het te druk met andere zaken. Mijn vrienden hebben mij gelukkig goed opgevangen maar dit is een donker moment geweest in mijn leven. Liefdesverdriet gecombineerd met een miskraam, ik wist het allemaal even niet meer.

Mijn kinderwens was hierna wat het was. Ik was vrijgezel, 32 jaar oud met prachtige meiden. Het is goed. Mocht ik geen kinderen meer krijgen uiteindelijk dan is dit het leven.  Ondertussen herstelde mijn lijf zich en begon ik weer een regelmatige cyclus te krijgen doordat ik geen pil meer slikte.

In 2019 kreeg ik een nieuwe relatie. We praatte vrij snel over de toekomst omdat we beide geen 20 meer zijn. Ro en ik wilden van elkaar weten hoe we beide over het krijgen van kinderen dachten. Ik stond hier niet negatief in maar ik wilde het goed doen dit keer. Ik wil graag samenwonen, trouwen en dan verder kijken. Ro begrijpt dit, hij heeft zelf een grote kinderwens. Naast de meiden die hij ziet als “eigen” zou hij graag er nog een kleintje bij willen. Mocht ik het niet meer willen na twee pubers of mocht ik fysiek niet in staat zijn om kinderen te krijgen dan was dat het leven en kon hij zich daarbij neerleggen, immers zijn er twee dochters waar hij zijn vader gevoel in kwijt kan. Er zit dus nergens druk op, wat toch een prettig gevoel is.

We deden het niet perse altijd veilig maar ik hield wel mijn cyclus die weer regelmatig was goed in de gaten. Verder wist ik dat de kans dat ik zwanger zou worden nog niet zo groot zou zijn. Immers was mijn baarmoederslijmvlies dun. Ik was nog geen 1,5 jaar gestopt

De schrik was dan ook groot toen ik op een ochtend na 3 maanden relatie ineens wakker werd met pijnlijke borsten. Dit herkende ik direct. Ik wist meteen dat het raak was. Ik was zwanger.

Ik heb Ro op zijn werk gebeld en hem de schrik van zijn leven bezorgd. Eerst schoot hij in de lach immers had ik “pijnlijke’ borsten en dat was het wel. Via facetime deden we een test en ik was inderdaad zwanger.

Mijn wereld wereld stond op zijn kop toen ik zag hoe snel het streepje verscheen.  Alles ging door mijn hoofd heen;

Mijn ovulatie is veel eerder geweest dan gedacht. Deze is te snel, te positief. Een baby? Ik kon nu niet zwanger worden. Ik ben zwanger. Ik ben vruchtbaar. Wat nu? Ik hou van hem. Als ik nu met iemand een kind zou willen is het Ro. De geboren vader. Het zou kunnen. Nog een kleintje. Ik zou het zelfs alleen kunnen. Ik doe het al 6 jaar met twee meiden alleen. Ik ben zwanger. Wat nu als het niet blijvend is? Ik wil niet weer een miskraam. Gaat onze relatie dan kapot? Wat nu als de laatste kans voor mij is op een kindje? Ik wil denk ik niet na mijn 36ste zwanger worden. Wat moet ik doen?

Ik ben altijd redelijk tegen abortus geweest. Mijn verantwoordelijkheid moet ik dragen.

Het was onze verantwoordelijkheid, als wij dit risico namen door niet helemaal veilig te zijn en we kunnen de kosten van kind  en de zorg dragen, waarom dan een abortus. Dat was in mijn optiek onverantwoordelijk en “makkelijk” jezelf er vanaf maken omdat het nu niet “uitkwam” Ik ben geen kind van 15. Het is geen speelgoed waar je niet mee wilt spelen.

Sommige mensen proberen jaren zwanger te worden en het is ze nooit gegund. Ik haal het weg omdat het “niet uitkomt”

Het uitdragen en laten adopteren was ook geen optie. Daar zou ik zelf niet mee kunnen leven. Ro ook niet.

Ro wist zelf ook niet wat hij moest. Hij kwam die dag uit het werk naar mij toe en beide hebben we zitten huilen. Willen we de relatie echt een goede kans geven, willen we het goed doen, willen we in de toekomst een kindje alles kunnen geven dan moeten we niet de zwangerschap aangaan met zoveel druk erop.

Ro was hier banger voor dan ik. Hij heeft nooit een zwangerschap meegemaakt of een baby zelf. Hij was bang dat een baby onze relatie onder druk zou zetten op dit moment. Niet zozeer het kind zelf maar de haast om snel samen te gaan wonen. Hij woont in Amsterdam, ik in Velsen. Waar willen we wonen, een goed huis vinden, verhuizen alles eromheen. Hij wil het eerst goed aanpakken, ons thuis vinden. Een huis wat goed is en past bij ons samen. Samen onze toekomst klaar stomen voor een baby.

Ik had daar meer vertrouwen in. Het komt wel goed. We maken het werkend. Dat gezegd hebbende, ik zou de meiden hun leven op hun kop zetten. Hun vader en stiefmoeder kregen zelf bijna een baby en dat was al spannend voor ze. De Doerak is begonnen in groep 8 en we moeten kijken naar middelbaar onderwijs. Michiel en ik zijn net bezig met co-ouderschap. Ik zou de meiden ook extra druk geven in hun op dit moment al hectische leven. Mijn meiden zouden hier hinder van ondervinden.

Ik heb nog nooit zo extreem in tweestrijd gestaan. Ik wilde het ergens diep van binnen heel graag maar ik wilde er instappen met rust en liefde. Niet omdat het “moet”

Na nog meer intense gesprekken tussen ons samen en wij los van elkaar met vrienden, familie en mijn huisarts (hele leuke vrouw trouwens, in de 40 met zelf 3 kinderen)  besloten wij om de moeilijkste keuze te maken die we ooit hebben moeten maken.

Wij kozen voor een abortus.

Wij kozen voor een abortus zodat we in de toekomst eventueel samen als gezin voor nog een baby kunnen gaan nadat de juiste stappen zijn gezet. We willen eerst een stabiele basis voor onze familieboom. Zodat iedereen er goed instaat, we vol liefde en rust erin stappen.

We zijn nu een aantal maanden verder. Het is nog steeds een gevoelig onderwerp.

Het is nog steeds een keuze waar ik niet vol achter sta. De zwangerschap was niet ongewenst maar ook niet gewenst.

Het is iets waarvan ik weet dat het de beste keuze voor onze toekomst was, op het moment dat ik de keuze moest maken. Ik moet niet te lang stil staan bij hoe het had kunnen zijn, dan doet de keuze teveel pijn.

Ik weet dat Ro het er ook soms zwaar mee heeft. Hij heeft een grote kinderwens en dan is dit precies de contra keuze. Het heeft ons wel sterker bij elkaar gebracht, al heeft dit echt nog wel een staartje gehad. Wij willen nu werken naar de toekomst zodat wij hopelijk met een paar jaar een derde mini erbij kunnen verwelkomen.

De datum staat in mijn geheugen gebrand en deze zal ik nooit vergeten. Het kindje wat zelf geen kans kreeg maar ons de kans gaf om te groeien.

Ik weet niet of ik in de toekomst nog een keer zwanger kan of zal worden. Dat is het risico wat ik nu heb genomen. Mocht dit zo zijn is dit de keuze waar ik mee moet leren leven.

Als methode heb ik gekozen voor de abortuspil. Ik was er snel genoeg bij dat dit een optie was. Binnenkort zal ik vertellen hoe dit in de praktijk werkt en hoe ik dit ervaren heb. Ik vond er zelf online wisselende verhalen over dus laat ik maar een duit in het zakje doen.

Ondertussen heb ik een spiraaltje laten plaatsen. Dit is trouwens nog een verhaal apart. Ik wil liever nooit meer deze keuze hoeven te maken. Op deze manier kunnen we de keuze maken als we er klaar voor zijn.

Ik hoop dat ik hiermee vrouwen kan helpen die hier zelf ook doorheen gaan. Er zit namelijk nog steeds een soort taboe op dit onderwerp. Door mijn verhaal te delen hoop ik het voor iemand anders misschien iets meer bespreekbaar te maken. Het is een van de lastigere keuzes in het leven als het niet helemaal ongewenst is.

Welke keuze je ook maakt; Het is jouw keuze en het is goed.