Ik heb al eerder een boekje opgedaan over mijn abortus. Vandaag deel ik mijn ervaring betreffende de abortuspil.
Dit is uiteraard niet voor iedereen geschikt. Mocht je tips willen of weten hoe ik de abortuspil heb ervaren kun je dit lezen. Ik vind het een heftig stuk maar ik probeer dit onderwerp bespreekbaar te maken en je te informeren.
Nadat ik realiseerde dat ik zwanger was heb ik de volgende dag de huisarts opgebeld. Ik wilde met haar bespreken hoe ik erin stond en wat de stappen waren betreffende dit proces. Ro ging met mij mee.
Met de huisarts had ik een goed gesprek. Ze wilde weten waarom ik koos voor een abortus. Hoorde mijn twijfels en angsten aan. Zo had ik ook de angst dat een vrucht weer niet goed zou kunnen hechten en dat dit later in de zwangerschap tot een miskraam zou lijden, met alle gevaren van dien. Immers wisten we nog niet of mijn baarmoederslijm dik genoeg zou zijn. Dit is een risico die ik niet wilde nemen.
Ze was absoluut niet veroordelend en we hadden het over de beste manier voor mij. Ze vertelde dat abortus veel normaler is dan mensen denken en dat het grootste percentage van de abortussen vrouwen rond de 30 zijn die al kinderen hebben. Dit had ik nooit gedacht.
Ze kon mij doorverwijzen naar een ziekenhuis maar gaf aan dat dit confronterend zou zijn. De wachtruimte is gedeeld met die van de gynaecologe. Ik zou dus geconfronteerd worden met zwangere vrouwen die wel graag een baby willen.
Ik wilde graag naar een abortuskliniek. Ik ben naar Amsterdam gegaan. Omdat ik via de huisarts kwam kreeg ik een verwijsbrief mee. Gezien het feit dat ik pril zwanger was en niets heb met medische ingrepen, leek haar de abortuspil de beste optie.
Ik belde zelf de kliniek voor een afspraak. Daar gaf ik aan een verwijsbrief te hebben. Dit kan allemaal trouwens anoniem. Ik besloot gewoon mijn verhaal al telefonisch te doen. Omdat ik voor de pil koos was het kritisch om zo snel mogelijk de behandeling te doen. Dit kan pas als je minimaal 10 dagen overtijd bent tot een week of 8 van je zwangerschap. Zoals ik al meldde ik was enorm snel.
Daar aangekomen met Ro moest ik een lijst invullen met medische gegevens en vervolgens werd ik apart meegenomen voor een gesprek met de arts. Dit is zodat ze zeker weten dat er geen dwang achterzit en dat ik deze keuze zelf maak. Door de verhalen op internet was ik angstig. De verhalen over pijn, flauwvallen, diarree zijn heftig. De arts vertelde dat dit inderdaad kan gebeuren. Ieder mens reageert anders en de pil wekt een miskraam op. Het lichaam drijft de vrucht af.
Ik vroeg of het minder zeer zou doen omdat ik net zwanger was. Helaas was het antwoord negatief. Het zou meer zeer kunnen gaan doen. Denk aan moeten overgeven als alles er al uit is. Er hoeft niet heel veel uit maar je lichaam gaat wel door het volle proces heen. Ze vond het vergelijkbaar met na-weeen. Deze heb ik al eens gehad dus ik begreep ongeveer de pijn die ik zou ervaren en dat dit geen makkelijk iets zou zijn.In mijn hoofd was dat ergens juist goed.
Het voelde alsof ik daardoor echt afscheid zou nemen. Alsof ik boete deed. Op een zieke manier verantwoording nam voor mijn acties.
Daarna haalde ze Ro erbij en maakte ze een interne echo. Ze zag het zakje zitten en melde dat ik inderdaad zwanger was. Ik was pril genoeg dat er niet echt duidelijk zichtbaar nog een boontje inzat maar dit zou wel een dezer dagen zichtbaar worden. Ook kregen we te horen dat mijn baarmoederslijmvlies dik en gezond was. Het huisje stond stevig op zijn fundering.
Ik was opgelucht dat ik zo snel bij de zwangerschap was dat het eigenlijk nog een “leegstaand huisje” was. Aan de andere kant is de echo heel confronterend. Dat zit in mijn buik. Dat kan straks mijn baby zijn.
Ook moest ik ineens omgaan met het feit dat ik gezond “slijm” had. De angst voor een miskraam verderop in de zwangerschap viel weg. Uiteraard fijn voor de toekomst maar voor nu was het nieuws heftig. We werden terug gebracht naar de wachtkamer en dit was een zwaar moment. Dit moment wordt er bewust ingezet om even alles te laten bezinken. Gaan we dit echt doen? Wat nu als we gewoon naar huis gaan? Weten we dit zeker?
De assistente haalde ons vervolgens en ging wederom het gesprek aan. De keuze stond vast. Hand in hand zaten we daar. Zwetende handjes dat wel. Ze legde het proces uit en vervolgens moest ik een pil innemen. Deze pil begint het proces. Na deze pil is er geen weg terug. Ik zou er misselijk van kunnen worden maar als ik hem uit zou spuwen binnen 3 uur zou ik een nieuwe moeten halen.
Ik nam hem in en Ro belde een Uber om mij zo snel mogelijk thuis te krijgen. In de Uber begonnen kreeg ik een heftige steek en voor mijn gevoel begon ik al te bloeden. Ik werd onrustig en kreeg een paniek gevoel. De arts had al gemeld dat dit kan gebeuren en dat ik hier doorheen moest ademen.
Op donderdag nam ik de eerste pil en op zaterdag moest ik de volgende pillen vaginaal inbrengen. Het is het beste om er 48 uur tussen te hebben.
Thuis had ik al maatregelen genomen. Op aanrader van de huisarts had ik Alive voor menstruatie gehaald, kraamverband, spuwbakjes, oude handdoeken klaargelegd, een kruik en zelf had ik een tweedehands xl fatboy gekocht. Mijn moeder heeft deze nog opgehaald voor mij. Ik moest en zou die fatboy in huis hebben. Ik weet nog dat ik het vervelend vond dat ik met weeen geen houding kon vinden.
Mentaal had ik besloten dat die fatboy mij door alles heen zou trekken. Zonder fatboy kon ik het niet.
Ellen had ik verteld over de abortus en wat er zou gebeuren. Die heeft zich opgeworpen als moeder leeuwin. Donderdag paste ze op de meiden en regelde alles zodat ik op de bank kon blijven ademen. Ro had een belangrijke afspraak en heb ik de volgende dag naar zijn werk gestuurd. Hij kwam vrijdag na zijn werk direct mijn kant op. Ellen kwam ook vrijdagavond mijn kant op. Ellen overstelpte mij deze week met lieve brieven en cadeaus. We hebben samen met tranen in onze ogen erover gepraat. Julia was ook vol van de partij, telefonisch hadden wij sinds het nieuws iedere dag wel een telefoongesprek van een uur. Fysiek kon ze er niet bij zijn maar ze steunde mij op elk vlak.
Ro en El bleven slapen van vrijdag op zaterdag zodat ik van alle kanten ondersteuning had. Michiel haalde de meisjes op die ik hier niets over vertelde. Die zaten vol in spanning op hun nieuwe broertje te wachten bij hun vader. Ik denk niet dat ze het zouden begrijpen.
Zaterdagochtend at ik iets heel lichts om vervolgens de dosis pijnstillers in te nemen. Ik besloot in bed te gaan liggen en proberen zoveel mogelijk te gaan slapen. Vervolgens bracht Ro 2 of 3 pillen vaginaal in. Ze zijn ongelofelijk klein. Ik snap niet hoe ik dit alleen had moeten doen. Ook deze pillen moeten minimaal een half uur in blijven zitten. Ze lossen niet volledig op maar zetten alles in werking.
Mocht het echt niet lukken dan kun je ze oraal in je wangen laten oplossen. Het nadeel is alleen dat het heel je lijft doormoet en dat je daardoor eerder last kan gaan krijgen van spuwen of diarree. Ik vond dat naast de pijn die zou komen geen optie. Gewoon vaginaal huppakee.
Ik ben in slaap gevallen terwijl Ellen en Ro in huis rommelde. Ze maakte het huis helemaal schoon, deden boodschappen. Ro besloot verse soep te maken en El haalde oa een lekkere douchegel voor mij. Rond 12 werd ik wakker met pijn in mijn buik.
Op het toilet kwamen de eerste druppels bloed. Toen was het echt. Ik heb op de wc zitten huilen.
Ik ben vervolgens gaan douchen. Ik hoopte dat ik op die manier wat zou kunnen ontspannen. Ondertussen kwam de pijn in vlagen. Soms enorm intens. Ik besloot te gaan douchen met muziek. Dit is een moment waar ik mijzelf doorheen sleepte. Muziek werkt helend voor mij en de warme straal om mijn onderrug verdoofde. Daar zat ik dan op handen en voeten huilend mee te brullen op muziek.
Na een vrij lange douche heb ik oude kleding aangetrokken en ging ik binnen op de fatboy zitten. Ik besloot eerst een sticker schilderij samen met ellen te maken. Denk aan schilderen op nummer maar dan met stickers. Door daarop te focussen kon ik de pijn wegzuchten. Dit deed ik even puur met El alleen. Zie het als ploegendienst. Zo kon Ro even zijn moment alleen pakken.
Ook had Ellen (die mooie lieve vrouw) Skipbo gekocht voor mij. Een kaartspel die ik enorm leuk vind. Ze is naar drie omringende dorpen gegaan om hem die dag nog in huis te halen voor mij. Dit konden wij met zijn drieen doen. Dit bracht wat afleiding, samen met muziek, praten en wat eten. De pijn ebte wat weg om vervolgens met hele heftige steken terug te komen.
Rond drie werd ik helemaal niet lekker van de pijn. Tijdens het spel ben ik naar het toilet gegaan en ineens voelde ik iets anders naast de pijn. Een soort plop. Ik wist op dat moment dat dit “het” was. Ik heb het stolsel uit de wc gevist en op een kraamverband neergelegd. De pijn was ineens ook een stuk minder. Als eerste kwam er een soort macabere fascinatie omhoog. Samen met Ellen en Ro keken we of dit het nu was. Ik ben buiten gaan zitten. Zag in het zonlicht ineens duidelijk het zakje met vruchtwater en een klein puntje erin. Toen knapte er iets in mij. Ik heb ernaar lopen staren en kon niets meer behalve huilen zonder geluid of gevoel. Ik was een soort zombie, mij totaal niet meer bewust van de omgeving. Dit was het. Ik heb het gedaan. Dit zou een baby kunnen zijn.
Ik brak mentaal in stukken. Ik was even niets meer. Alleen een soort ziel verdovende pijn.
Ro heeft pratend het verband uit mijn handen gewikt en hem uit mijn zicht gehaald en in een losse tas gedaan terwijl Ellen mij vasthield. Wat wij niet wisten is dat Ro zijn breekpunt had toen hij het verband in de tas deed. Hij had dezelfde conclusie als ik eerder had. Dit had zijn kind kunnen zijn. Toen ik Ro verslagen in de keuken naar buiten zag staren ben ik erheen gegaan om hem te troosten. Beide hebben we vervolgens staan huilen. Hij wilde zich juist sterk houden voor mij maar liep daarbij zichzelf bijna voorbij.
Fysiek was de pijn nog aanwezig maar niet meer zo heftig. Ik was voornamelijk enorm hongerig en moe. Ik was op. Fysiek en mentaal.
Ellen heeft mij flink geknuffeld en is richting huis gegaan zodat Ro en ik even samen konden rouwen. We kwamen beide tot de conclusie dat wij het geen prettig idee vonden om het vruchtzakje door de wc te spoelen of weg te gooien tussen het gebruikte kraamverband. Dat voelde respectloos.
We kozen ervoor om het in een klein luciferdoosje te doen zodat we het doosje samen op een ander moment konden verbranden. Onze manier van afscheid nemen.
Na nog een warme douche, een pijnstiller en een nacht vol nachtmerries knapte mijn lijf op. Ik heb nog ruim 10 dagen nagebloed. In die tijd mag je niet in bad, niet in het zwembad, geen tampons en geen seks. Dit was best lastig want het was 40 graden en ik was met de meiden aan het kamperen. Hoe ik het heb volgehouden? Pure wilskracht om de meiden een aantal leuke dagen te geven. Ik raad het echt af om te kamperen als je net een abortuspil hebt gehad.
Wel raad ik aan om te praten over de ervaring. Mensen om je heen te verzamelen die je vertrouwd. Die je steunen en waar je veilig bij bent.
Je mag niet deze pillen innemen als je alleen bent.Zo kreeg ik van de arts een noodnummer en brief. Mocht ik teveel bloedverlies hebben of onwel worden zou de persoon bij je dit moeten kunnen regelen. Die zou de ambulance in kunnen schakelen.
Dit is gelukkig niet nodig geweest. De pijn was heftig maar te doen met Alive tegen menstruatiekramp. Ik nam wel 2 pillen en dat is de dubbele dosis. Mocht je enorm bang zijn zou je ook een themazepam of diazepam aan kunnen vragen bij de huisarts om spanning weg te halen.
Ook is het belangrijk om voorbereid te zijn. Zorg voor afleiding, dat je comfortabel bent en dat je alles bij de hand hebt.
Ik had een emmertje bij het toilet met een flesje water, ik had een emmertje bij de douche met een flesje water en ik had dezelfde combinatie klaar staan bij mijn bed. Overal oude handdoeken, twee oude pyama’s, pak kraamverband en een kruik.
Ik hoop nooit meer deze keuze te hoeven maken in mijn leven. Wel ben in van mening dat de abortuspil voor mij de beste keuze is geweest. Het is heftiger dan een curettage omdat het confronterend is. Je gaat het zien, je bloed heftig en het doet zeer. Het grote nadeel van de pil kan zijn dat als het niet goed gaat je alsnog een curettage moet ondergaan alleen die kans is klein.
Voor mij persoonlijk was de abortuspil nodig voor mijn verwerkingsproces.
Iedereen heeft een andere ervaring, ieder lijf is anders. Dit is zo met ongesteld zijn, met bevallen en met een abortus.
Maak de keuze weloverwogen op wat voor jou fysiek en mentaal het beste werkt.
Reacties zijn gesloten.