Eind vorig jaar wilde ik vol gaan schrijven en weer beginnen met bloggen. Jullie kregen een paar artikelen online en daarna verdween ik weer een poos met de noorderzon. Hier zat een reden achter.
In december 2019 kreeg de extra moeder van de meiden te horen dat ze uitgezaaide borstkanker had. Dit was een onwerkelijke en harde klap voor iedereen. Een sportieve jonge vrouw, net moeder geworden.
Zoals de titel al aangeeft heeft Stephanie haar gevecht tegen borstkanker verloren.
Stephanie was een prachtig mens die helaas ons te vroeg is afgenomen. Ze was net 32 jaar jong. Ze laat een man, de twee meiden en een baby zoontje achter.
De strijd was verschrikkelijk zwaar en pijnlijk. Diverse kuren en medicijnen mochten niet meer baten. Ze heeft 7 maanden gestreden als een tijger. Van de diagnose in december 2019 tot uiteindelijk haar overlijden eind juni 2020.
In de maanden van haar strijd heb ik geprobeerd waar ik kon hun gezin te ondersteunen. Ik pakte de meiden zoveel mogelijk over en daarnaast probeerde we allemaal om te gaan met COVID-19 en Stephanie die in de risico groep viel. Mijn werk in de zorg eiste ook enorm veel. Ik had nergens tijd voor. Ik zat in een ritme van werk en de meiden, de onderwerpen in mijn dagelijks leven betroffen corona en kanker. Het was intens zwaar.
In maart toen de lock down kwam probeerde ik het bloggen even op te pakken als afleiding naast het gekkenhuis op mijn werk maar ik kon de rust nog niet vinden. Vervolgens ging mijn MacBook kapot. Ik besloot eerst mijn moment te vinden om overal mee om te gaan. Ik was een wandelende tijdbom.
In juni na mijn verjaardag, in de week voor de zomervakantie van de kinderen, ging het compleet mis met Stephanie. Ik kan niet vertellen hoe bizar dit is.
Het contrast voelde oneerlijk. Ik werd 34 jaar en Stephanie kon niet meer.
Ik heb het hier zelf zwaar mee gehad. Ik vind het mentaal lastig om erbij stil te staan dat ze zo jong overleden is en een baby achterlaat. Dat dit jongetje nooit zijn moeder bewust mee zal maken. Dat ik mijn kinderen heb zien opgroeien. Ik kan mij niet voor stellen hoe deze kennis voor haar heeft moeten zijn. Het doet zeer.
Stephanie was een lieve en positieve vrouw. Ze was de moeder voor mijn kinderen als ze niet bij mij waren. Ze heeft mijn dochters dingen geleerd die ik ze niet aan zou kunnen leren. Denk je dat ik kan schaatsen? Mijn dochters schaatsen prima, ze kunnen zelfs skiën. Ze heeft mijn dochters een broertje gegeven. Ze heeft met haar aanwezigheid het leven van mijn kinderen verrijkt. Ze was oprecht een “goed” mens. Fysiek is ze er nu niet meer bij maar in ons huis is ze op diverse plekken toch te vinden.
In haar beschikking schreef ze dat ze vond dat ik ook gevraagd moest worden voor haar begrafenis, de keuze zou aan mij zijn. Ze vond dat ik veel had betekend voor ze tijdens de laatste jaren. Ze schreef ook dat ze het jammer vond dat we nooit echt vriendinnen waren geworden. Toen ik dit las heb ik vijf minuten met tranen in mijn ogen gezeten. Ik was blij dat ik vlak voor haar einde haar heb ik kunnen vertellen dat ik haar een goede moeder heb gevonden. Dat ik blij was dat ze in het leven van de meiden was verschenen en dat de meiden betere mensen zijn door haar.
De begrafenis was intens. Het verdriet van iedereen die ze achterliet was voelbaar. De vader van de meiden zien breken was hartverscheurend. De meisjes zo bleek, zo klein en verdrietig zien zitten in hun zorgvuldig uitgekozen kleding met paarse accenten. Haar familie..de speeches van haar broertje, haar ouders en haar vriendinnen. De knuffel van Stephanies moeder op het einde van de condoleance en haar woorden gericht aan mij. Het deed mij veel en ik heb het er nog steeds zwaar mee.
De meiden beginnen nu een beetje hun weg te vinden in het grote verdriet. Het is natuurlijk voor deze tieners echt hun “moeder” die wegvalt. Immers heeft ze vijf jaar lang hun leven verrijkt vanaf dat ze een jaar of 6 waren. De meiden krijgen ondersteuning vanuit maatschappelijk werk en de stichting Bretels.
Stichting Bretels brengt door middel van “doe”dagen gezinnen in contact met elkaar waarin een ouder overleden is. Zo ontmoeten de meiden andere kinderen die door dit rouwproces gaan.
Mijn huishouden gaat nu een beetje alle kanten op.
Co-ouderschap is tijdelijk van de baan omdat Michiel dit nu niet kan met zijn zoontje, het rouwproces en straks weer zijn werk. Iedereen moet even zijn weg vinden. Er moet rust komen. Ik kan je vertellen dat rust best lastig te vinden is. Zeker omdat er zoveel speelt.
Naast het verdriet zijn er ook de hormonen van de puberteit en de perikelen omtrent de brugklas. De meiden groeien gedwongen in een rap tempo op en lopen tegen zaken aan die veel kinderen gelukkig nooit zullen ervaren. Ze maken zich bijvoorbeeld zorgen om hun vader, hun broertje en hoe ze deze kunnen ondersteunen. Ook zitten ze elkaar verschrikkelijk dwars maar kunnen ook niet te lang zonder elkaar. We hebben dus tijdelijk een nieuwe regeling waarin we proberen iedereen rust en tijd voor het rouwproces te geven.
Gooi Covid nog in de mix en het is hier een aparte sfeer. Ik hoop oprecht dat wat rust, regelmaat en reinheid de komende tijd het verschil gaat maken.
Ik heb veel steun gehad van mensen in mijn omgeving. En dat was best lastig voor ze. Ik weet dat ik geen goede vriendin was dit jaar. Ik was oprecht niet een leuk mens.
Ik had zoveel op mijn bord dat ik er niets bij kon hebben. Ik moest proberen overeind te blijven. Het leven van de meiden viel uit elkaar, ik moest alles eraan doen om stabiel te blijven staan terwijl er aan alle kanten aan mij getrokken werd.
Ze gaven mij rust als ik het nodig had en al was ik weken stil en op mijzelf dan was er niets aan de hand. Ik kreeg die ruimte. Dat zijn echte vrienden. Ze respecteerde mijn rust zonder het op te vatten als iets persoonlijks. Soms was het “Gaat het een beetje? Zal ik langs komen?” Als ik belde, het maakte niet uit hoe laat of wanneer, was er altijd een moment om te ventileren. Als je vroeg aan mij; “hoe gaat het?” was het antwoord bijna altijd “druk en gekkenhuis” De meeste mensen veroordelen mij niet. Ze begrijpen dat ik door iets heen ga wat zwaar is. Dat ik op een bepaald punt zelf bijna verdronk in het leven. Een enkeling vat het persoonlijk op maar ik kan mij daar niet meer druk om maken. Als iemand niet kan inzien waar ik doorheen ga en dat ik die ruimte nodig heb dan houdt het op. Laten we dan elkaars tijd niet verdoen.
Ik hoop dat ik ook nu de komende tijd wat meer kan landen. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal. Ik merk dat ik druk van de ketel moet afhalen omdat ik zelf ook op het einde van mijn latijn zit.
Ik wacht nog op mijn MacBook die gemaakt wordt. Ik heb nu Twitch streaming als afleiding (verwacht wat meer let’s play en game reviews) en verder gaan we de komende weken zien hoe het nieuwe schema thuis aanslaat. Wederom we gaan voor het hele rust, regelmaat en reinheid stukje.
Ik ben trouwens wel echt compleet klaar met 2020.
Reacties zijn gesloten.