Ik heb er nu een. De Doerak is begonnen aan de middelbare school en ik kan je melden dat dit weer een heel nieuw niveau van ouderschap is. Maak jezelf klaar met een kop thee voor een boekwerk aan informatie.
Waar te beginnen? Ik denk dat stress de eerste is die omhoog komt. Stress uit zich op diverse punten.
Stress vanuit mijn kind omdat alles nieuw is. De doerak is op een middelbare school begonnen waar ze de enige is vanuit haar oude school. Ze zat eerst op aangepast onderwijs maar heeft zo hard geknokt dat ze nu naar regulier onderwijs mocht doorstromen. Wel heeft ze leerweg ondersteuning.
Deze huidige school vul leerweg ondersteuning in door de klassen kleiner te maken. Let wel; kleinere klassen gezien vanuit regulier onderwijs. Dat is een belangrijk punt. Tegenwoordig zit je normaal in een klas met 30 leerlingen. Met leerweg ondersteuning heeft ze er ongeveer 19. Vanuit aangepast onderwijs is ze er 12 gewend. Voor haar is het dus alsnog drukker dan normaal. Dus concentratie is lastig.
Mijn dochter zat op aangepast onderwijs omdat ze mentaal wat jonger is en daardoor sociaal niet even handig. Nu moet je nagaan dat ze op regulier onderwijs zit terwijl ze mentaal een jaar of 10 is met sommige sociale interacties. Daarnaast gaat ze ook nog door het rouwproces heen. Dit leverde in de eerste maand al wat struggles op.
Ze wil zo graag goed haar best doen en laten zien dat ze dit niveau kan dat ze wat “betweterig” kan overkomen. Je kent het wel; zich bemoeien met alles. We hadden er allemaal eentje in de klas en dat zijn nu niet direct de meest populaire kinderen. Ik begrijp dit ook wel. Ik kon ze vroeger ook niet uitstaan. Nu begon die van mij zich zelf op die manier te gedragen.
Nu ze haar snufferd een aantal keer gestoten heeft begint ze het door te krijgen. “Als juf wat zegt hoef ik dat niet meteen te herhalen tegen een andere leerling die wat langzaam doen. De juf is juf niet ik” OF “Ik moet mij niet met alles en iedereen bemoeien” Haar lessen des levens die ze nu begint te leren. Haar mentor is op de hoogte en let er goed op dat ze mentaal wat jonger is, ze heeft ondertussen een vriendin gemaakt en je merkt dat het met vallen en opstaan begint te komen. Maatschappelijk werk begeleidt haar door het rouwproces en ze begint haar plek langzaam te vinden in de klas.
Plus kunnen we het kort even over het feit dat sommige KOTERS in deze fase van hun leven verschrikkelijke monsters zijn die het continue hebben over seks, kanker en hoeren? Dat ze zelfs met de juf een klassen whatsapp hebben? WAARIN sommige koters gewoon tegen elkaar roepen “bek houden” waar de lerares bij is……”I would never”
Ik speelde met knikkers toen ik 12 was en ik kan je zeggen. Ik schaam mijzelf daar niet voor. Ik was goed. Als ik nu soms dingen hoor vraag ik mij oprecht af waar de wereld heen gaat.
Voor mij als ouder levert het stress op omdat ze alleen naar de nieuwe grote school gaat. Die op bijna 3 kwartier afstand reizen is met de bus. Ik wil niet helemaal die panische ouder zijn want; “hey, ze is een grote meid en loslaten hoort bij het ouderschap.” Om haar toch in de gaten te houden heb ik een track programma actief op haar telefoon gezet. Zo kan ik zien of ze op tijd op school is, de juiste bus pakt en of alles soepel loopt. Met dit programma kan ze ook mij pingen met vragen. Dus tot nu toe werkt dat helemaal prima voor ons beide. Het geeft wat rust.
Daarnaast uiteraard de “gaat het wel goed?” Dit komt terug op het probleem met opvoeding waar we als ouder allemaal tegenaan lopen. Het loslaten zodat ze kan leren van haar fouten.
Ze gaat fouten maken. Ze gaat zichzelf in de problemen brengen.
Je kind fouten laten maken is een van de meest lastige problemen van opvoeding. Het doet zeer. Je wilt je kind namelijk zo graag beschermen tegen de grote boze wereld. En laten we wel wezen…..de brugklas is oprecht een grote boze wereld. Misschien wel een van de hardste plekken waar je jezelf ooit doorheen moet knokken.
Communicatie en veiligheid is alles hierin.
Ik probeer thuis een zo veilige mogelijke omgeving te scheppen waarbij geen enkel onderwerp taboe is. Van ongesteldheid, tot seks, tot pesten, gevoelens noem het maar op. Alles mag, kan en zal besproken worden. Mocht ze het niet durven te bespreken hebben we een uitgebreid boeken arsenaal waar ze zelf dingen in kan opzoeken.
Ik vraag hoe het gaat op school. Ik vraag waar ze tegenaan loopt als ze boos is. Hoe ze zich voelt bij de situatie. Ik probeer zoveel mogelijk doerak zelf oplossingen te laten aandragen als ze naar mij toe komt met een probleem. (Ik kan je zeggen soms wil ik wel eens een oorveeg uitdelen aan een koter op school maar ik weet ook wel dat dit niet het gaat oplossen) Tot nu toe lijkt dit te werken maar de tijd zal het leren.
Ik had het niet gedacht maar er zitten wel wat positieve kanten aan de brugklas.
- De tijden zijn veel prettiger. Ze is vaak later thuis. (afgezien van uitval uren) ERGO meer tijd voor mij. Tijd voor het huishouden, tijd voor de dame om die te helpen met zaken. Misschien heb ik in de toekomst als nummer twee ook op de middelbare zit wel zelfs tijd voor extra uren werk en uiteindelijk mijn vervolgstudie tot psychologe.
- Het huiswerk. Liggend aan de manier hoe je dit wilt zien. JA, ze heeft aanzienlijk meer huiswerk. Hier zit in de avond wat meer tijd in. Ook tijd als ouder die je erin stopt. Dat gezegd hebbende; Ik poets mijn kennis weer wat bij. Ik lees nu sommige onderwerpen van haar vakken en was oprecht vergeten hoe bepaalde dingen in elkaar staken. Het voelt stiekem alsof ik zelf weer wat bijles krijg op een makkelijk niveau.
Dan het minst leuke stuk op dit moment. De puberteit. Je wist dat deze eraan zat te komen.
Je denkt dat je als ouder klaar bent voor de puberteit. Natuurlijk is iedere puber anders maar laat me je dit zeggen; Je bent absoluut niet klaar voor de puberteit. De puberteit bij een meisje is alsof je als moeder ineens oog in oog met jezelf staat tijdens de een heftige PMS aanval.
Ik heb te doen met mensen in mijn omgeving nu. Mijn jongste omdat ze echt soms geen leuke grote zus is nu. Mijn buren omdat die soms de deuren horen slaan en een tirade aan moeten horen. Hetzij van mij, hetzij van haar. Ik heb medelijden met iedereen die mij in hevige PMS tegenover zich heeft gehad. Ik bied bij deze mijn excuses aan voor het ongemak wat ik heb veroorzaakt in het verleden. Ik zie mijn doerak even als een spiegel en het is niet zo mooi wat ik zie.
Soms is mijn puberende dochter oprecht onuitstaanbaar. Ik houd zielsveel van haar en dat maakt het alleen maar erger. Soms weet ik niet waar ik het zoeken moet. Ik ben al meerdere keren even weg gelopen om even rustig tot 10 te tellen. Soms herken ik haar bijna niet en soms lijkt het alsof ik ruzie maak met mijzelf. Het is oprecht heftig.
De keerzijde is dat ik ook haar als mens zie groeien.
Niet alleen fysiek, want fysiek torent ze al bijna boven mij uit en begint ze borsten te krijgen (wat weer een heel ander verhaal is voor een volgende keer.) De mentale groei is bijzonder. Ze leert, ze groeit en je begint nu echt te zien wat voor een jonge vrouw dit gaat worden. (mits ze niet in een hormonen uitbarsting zit) Ze kan mij opbellen vanuit school om te vragen of ze even langs haar tante mag gaan om daar te chillen en te eten. Haar “stijl” in kleding wordt specifieker. Ik begin trekjes van mijzelf terug te zien in haar gedrag. Soms zit ze ineens in bad een boekje te lezen helemaal zen met zichzelf.
Ze wordt door de brugklas en de hormonen ineens in standje 10 gezet qua zelfontplooiing.
Ja, ze is nu soms een draak. Ja, de puberteit is heftig. Ja, hier komen we ook wel weer doorheen.
Just keep swimming….
(oh en Ja, volgend jaar doen we het dunnetjes over met nummer 2. Laten we hopen dat ik dan niet meer in een flat woon)
Reacties zijn gesloten.