Covid-19 en ik nu

Ik heb al diverse keren geschreven over Corona. Nog steeds ben ik enorm voorzichtig en neem zo weinig mogelijk risico.

Ik ben niet perfect en heb ook wat foutjes gemaakt waarin in te dichtbij ben gekomen in een sociale setting en achteraf kan ik mijzelf dan wel voor mijn hoofd slaan.

Door de strijd van Stephanie en mijn beroep in de zorg ben ik veel meer bezig geweest met Covid dan sommige mensen in mijn omgeving. Ik ben er ook veel angstiger voor dan bepaalde mensen.

Waarom ben ik zo voorzichtig?

Dit heeft een aantal oorzaken en gevolgen.

1. Ik ben zelf een risicogroep. Ik heb overgewicht, 1 functionerende nier en heb behoorlijk gerookt. Mijn kinderen hebben al 1 moeder moeten begraven en ik wil niet dat ze dit nog eens moeten doormaken.
2. Ik werk met de risicogroep. Dit is een hele grote factor. Mocht ik het per ongeluk overdragen aan mijn cliënten is de kans groot dat ze komen te overlijden. Ik zal mij daar dan verantwoordelijk voor voelen en ik denk niet dat ik dat mentaal aan kan. Ik kan niet de dood van 8 man op mijn geweten hebben omdat ik lekker “uit” wilde gaan.
3. We weten de langdurige gevolgen nog niet maar de informatie die naar buiten komt is niet positief. Ikzelf zie het in de zorg. Collega’s die ziek zijn geworden en weken later nog thuis zitten omdat ze letterlijk niet een dagritme kunnen volhouden laat staan werken. Dit boezemt mij angst in.

Hoe ga ik ermee om?

Even afgezien van mijn beroep waarin ik een mondkapje met filter draag als ik geen afstand kan houden ben ik er privé ook mee bezig.

Ik ben nog steeds dat meisje dat bijna altijd boodschappen doet met een mondkapje. Zodra ik hem vergeet ben ik redelijk panisch in een winkel en wil ik zo snel mogelijk weg zijn. Ik weet namelijk hoe ik met de situatie omga maar ik kan niet inschatten of anderen ook voorzichtig zijn. Ik ontsmet die mandjes en mijn handen de hele dag.

Ik probeer nog steeds mijzelf zoveel mogelijk te isoleren van de buitenwereld. Ik houd mijn sociale kring klein. Ik zie zo min mogelijk mensen en ik vertrouw dat de mensen met wie ik omga voorzichtig doen. Wederom, ik ben een mens. Ik maak soms een fout maar ik probeer hier continu rekening mee te houden.

Ik hoef niemand te vertellen hoe zwaar Corona is voor de mentale staat van zijn. Niet alleen die van jezelf maar ook voor de omgeving.

Sterker nog mijn voorzichtigheid in Corona zorgde nog voor een ruzie in mijn relatie die ik als redelijk heftig heb ervaren. Binnenkort komt hier het verhaal van online om aan te tonen dat half Nederland hier discussies over heeft.

Je merkt dat Nederland in twee kampen verdeeld raakt. Denk aan politiek links en rechts maar dan met Corona. Zoals Julia het zegt je hebt “Corona” en “Coronee”

Ik ga hem even kort door de bocht trekken. Zie het als mensen die dit serieus nemen (risicogroepen, mensen actief in de zorg) EN mensen die vrijer zijn en het zien als “valt mee” of “Corona is niet echt”. De eerste groep wordt veel tot dagelijks geconfronteerd met de gevolgen van Corona en handelt hiernaar en voor de andere groep is het meer de “ver-van-mijn-bed-show”. Dat flesje ontsmettingsmiddel bij de Wibra is ondertussen wel gewend.

Deze verdeeldheid zorgt voor stress in vriendengroepen, gezinnen en relaties. Ikzelf heb hier dus ook last van. De vraag is in hoe verre kunnen deze samen komen. Ik vind het zelf enorm lastig. Ik begrijp de andere groep in zoverre dat ze het zwaar hebben. Dat ze weinig met Corona of de gevolgen dagelijks te maken hebben ze de ernst niet zo meer inzien van de sociale afstand. Het duurt te lang.

Ik kan niets met de groep die Covid en 5G samentrekken of verhalen dat Corona niet echt is. Die daardoor geen maatregelen in acht nemen en daarmee een gevaar zijn voor een ander. Daarvoor zie ik teveel de gevolgen van Corona. Dat jij jezelf in gevaar brengt dat moet je zelf weten, dat je door jouw gedrag een keuze voor andere maakt vind ik lastig. Ik begrijp dat door onwetendheid er fouten gemaakt worden door medici en door organisaties. We leren dit virus net kennen en de gevolgen op lange termijn zijn ook nog niet bekend. Bij HIV dachten we er eerst ook anders over. Het HIV virus leerde we kennen en we leerde de gevolgen enzovoorts. Het is een proces. Het heeft tijd nodig.

Begrijp dat ik het net zo zat ben als jij, alleen ik heb er iedere dag mee te maken door mijn beroep.

Ik begrijp dat door onwetendheid er angst omhoog komt. Want iets dat je niet kent, iets wat je niet kunt waarnemen maar wat wel je omgeving beïnvloed is eng. Het is eng dat mensen van bovenaf ineens met regels komen. Het is naar dat andere mensen ineens proberen te bepalen hoe jij leeft. En angst..angst doet dingen met mensen. Sommige mensen worden boos en sommige mensen trekken zich terug in hun schulp.

“Een kat in het nauw maakt rare sprongen”. Wij zijn nu even die kat en iedereen reageert anders.

Binnenkort is de Keerweer Parade in de Ahoy tijdens de Rotterdam Pride. Daar had ik zo verschrikkelijk graag bij willen zijn. Ik ben uitgenodigd maar met pijn in mijn ziel heb ik het afgeketst. Daar wordt echt geen afstand gehouden. Het is een risico en ik neem geen risico.

Ik vind het al eng genoeg dat mijn oudste naar de brugklas gaat. Dat daar op school al een kind positief is getest en in quarantaine zit.

Ik geloof dat we naar nu een “nieuwe normaal” moeten gaan. Dat we voorzichtiger zijn met elkaar en dat er een aantal mensen in je kring moeten zijn die je regelmatig kunt zien en waar je fysiek geen afstand van hoeft te houden. Mensen die je vertrouwt dat ze net zo serieus zijn. Dat we even proberen niet uit te gaan om anderen te beschermen. Dat we in plaats daarvan thuis een biertje doen met een klein gezelschap. Dat we in plaats van naar de bioscoop thuis met wat mensen een filmavond houden.

Sommige mensen doen alsof niet kunnen stappen het einde van de wereld is. Alsof nu geen festivals verschrikkelijk zijn. Ik begrijp het echt. Echt waar. Het is de sociale uitlaat die we allemaal nu even nodig hebben. Muziek, drank, lekker dansen, even leuk en niet nadenken over alle problemen. Je kop vol in het zand steken. Geloof mij, ik heb daar intens veel behoefte aan.

Ik heb alleen nog meer behoefte aan minder positieve corona tests.

Ik wil straks weer kunnen stappen, uit eten, naar de bioscoop, op reis en al die geweldige luxe extra dingen die nu wat meer op pauze staan. Ik wil al deze dingen kunnen doen zonder mij daarna zorgen te maken of ik misschien besmet ben of dat ik daarmee misschien het lot heb bezegelt van de kwetsbare groep waarmee ik werk.

Ik wil in de toekomst weer zorgeloos kunnen genieten van het sociale samen zijn met mensen. Met nadruk op “zorgeloos”.

Ja, ik ben voorzichtig. Ja, het is zwaar. Ja, ik leef in een constante staat van stress. Ja, ik mis mensenlijk contact. Ik mis het verschrikkelijk.

Ik weet dat er nu mensen zijn die mentaal door een hel gaan. Er is meer vereenzaming en depressiviteit. Er zijn veel mensen met suïcidale gedachten. Weet dat je niet alleen bent. Jij mag er zijn. Er is hulp. Mocht je NU DIRECT iemand nodig hebben bel dan of start een chat. Het is compleet anoniem.

Lang leve de digitale wereld. We leven in een wereld waarin contact leggen met mensen op afstand zo geregeld is. Er zijn telefoons, computers, webcams, sociale platformen. Het voelt niet zoals je hoopt of zou willen maar het is tenminste iets. 30 jaar geleden hadden we dit niet.

Dit mentale afzien is alleen niet voor niets. Nu even (een jaartje?) sociaal voorzichtig doen, het is een kleine opoffering in verhouding met het leven van een ander (of jezelf) wat je ermee kunt redden.

Houd vol. Geef niet op. Blijf sterk en zorg voor elkaar en jezelf.

Ik heb hier ook een mailformulier op de site als je het zwaar hebt en je wilt even je ei kwijt of iemand om tegenaan te kwebbelen. We moeten elkaar hier proberen doorheen te trekken.