Pip

Dus ik heb nu een poes (of 2?)

Je kent de uitspraak wel; “Ik ben een hondenmens/kattenmens” Het is veelal net zo een verdeling als politiek links of rechts.

Waarin ik eerlijk moet zijn. De hondenmensen zijn vaak feller. Waar een hondenmens direct “anti-kat” persoon lijkt te zijn, zijn kattenmensen eerder “ik heb zelf geen behoefte aan een hond maar ik vind ze wel leuk”

Ik ben een hondenmens.

Altijd al geweest en dat zal altijd zo blijven. Ik had helemaal niets met katten. Ik vertrouw ze niet, ze luisteren niet en ze doen wat ze zelf willen. Een beetje zoals een apathische huisgenoot. Je hebt er niet heel veel aan.

Ik ben opgeroeid met grote honden. Honden kun je trainen. Ze komen naar je toe als je ze roept, ze kunnen taken uitoefenen, als je wilt knuffelen komen ze direct aangezien de meeste honden in een contante staat van “aai mij” zijn. Een hond vind ik een leuker en handelbaar huisdier.

Mijn dochters zijn beide dol op diverse dieren en willen al heel lang een huisdier. Ik heb de roedel beestjes hier in huis al gehad. Cavia’s, konijnen, hamsters. Zelfs een hond.

Een half husky, halve Duitse herder mix genaamd Enya. Ik heb haar destijds gered van een slechte handelaar. Die erna gelukkig snel de deuren moest sluiten. Ik heb Enya weer vertrouwen in mensen gegeven, ik kreeg haar weer op gewicht en het was een leuk beest. Ik moest op een bepaald moment meer werken om mijn kinderen een fijne toekomst te bieden en dat ging van haar tijd af. Ze moest vaker in de bench en werd ongelukkig. Ik heb toen besloten haar weg te geven aan een gezin die wel die tijd en aandacht aan haar kon schenken. De eigenaar van een hondenschool met een grote tuin. Daar is ze gelukkig en komt ze tot bloei. Dit was een pijnlijk leerproces.

Ik was dol op Enya. Samen naar het strand of het bos. Ik heb dagenlang gehuild maar ik moest het beste doen.

Hoe graag ik ook een hond wil, ik kan nu een hond niet de tijd en liefde geven die hij of zij verdiend.

Ik had persoonlijk nul zin om weer aan een knaagdier of een kreeft te beginnen. Ik heb getwijfeld over een vogel maar ik heb al teveel vogels laten ontsnappen en het was niet echt wat de kinderen voor ogen hadden. (We gingen het hele kinderen voor kinderen nummer af) Mijn moeder wilde eigenlijk ook graag weer een hond maar zit met haar werk en tijd. We hebben getwijfeld over een langharige rode teckel in deeltijd. Alleen wil je graag een beestje stabiliteit bieden en dat vind ik dan niet helemaal een goed plan. Dan maar even geen huisdier.

Laten we een jaar later in de toekomst springen.

Mijn vriend besloot hier een maand te komen slapen om te kijken of het zou werken met de meiden en met ons samen. Proef samenwonen if you will. Hij heeft een poes en aangezien Lilo ook een deel zou worden van dit huishouden moest die mee. Lilo is niet zo een sociale poes dus ook dit was een proces van “werkt dit wel met de meiden” Het was een grote test voor alle betrokken partijen.

Hij kwam bij ons thuis en alles leek goed te gaan. Hij ging naar zijn werk, meiden naar school, ik naar het werk. Het enige puntje was het avondeten omdat we moesten wennen aan een nieuw ritme met zijn allen. Op zich helemaal prima.

Waarop mijn dochters zoiets hadden; “Als hij zo weer weg gaat na deze maand gaat Lilo ook mee. We kunnen prima een poes in huis hebben. Wij willen een poes.“

En daar sta je dan. Ze hadden gelijk. Een binnenpoes paste prima, als Lilo hier kon verblijven kan een andere poes dat ook. Niets aan de hand. Alleen ik ben geen poezenmens. Ik accepteer Lilo omdat ze chill is. Lilo wilde (let wel hier zit een puntje) helemaal niet die constante aandacht. Je blaast naar haar en Lilo zit drie uur lang in een andere kamer. Ze leeft in huis en dat is het wel.

Mijn moeder hoorde het aan als oma en op de verjaardag van mijn oudste dochter werd alles telkens meer een plan. We waren op poezen jacht.
Uiteindelijk raakte ik via mam in contact met een dame die poezen uit het buitenland red. Specifiek uit Griekenland.

Ze vertelde mij over Moria. Het vluchtelingenkamp daar heeft het enorm zwaar. De mensen hebben voedsel en watertekort. Het is dramatisch. Katten en honden komen het kamp binnen en zijn niet geholpen. Ze planten zich dus voort en proberen zich te voeden. Dit zorgt voor onrust in het kamp. De beesten worden mishandeld en weggetrapt, er zijn zelfs gevallen waar zuur over de beesten wordt gegooid om ze weg te houden.

Daar zat een hulpverleenster in het kamp met een hart van goud genaamd Heli, die op dat moment “Rosy” uit het kamp had gered.

Deze rode poes was geschat op ongeveer 6 maanden oud. Rosy had geluk en was nog niet in aanraking gekomen met extreem geweld. Hierdoor was ze angstig maar stond ze open voor mensen. Jeanny vertelde mij deze informatie en ik kreeg foto’s en filmpjes van Rosy. Ik besloot te doen wat juist was. Rosy een veilige haven bieden zodat ze nooit meer honger zou hoeven hebben of mishandeld kon worden.

Ik betaalde een klein bedrag zodat ze naar Nederland kom komen, gechipt, geholpen en de hele riedel. Vervolgens haalde Jeanny haar op van het vliegveld en zou Rosy daar even een aantal dagen bijkomen. Zo kon Jeanny kijken als ultieme poezen moeder of het goed ging met haar en of ze extra zorg nodig zou hebben. Ondertussen werd ik de hele tijd op de hoogte gehouden met filmpjes en foto’s. Ik had een gezonde spanning alhoewel ik de hele tijd twijfels had. Zou ik wel goed kunnen met een poes? We weten allemaal hoe kinderen zijn en ik zou waarschijnlijk alles moeten doen.

Vervolgens kon ik haar ophalen. Als je mij volgt op instagram kon je zien dat ik 7 maart aan de andere kant van Nederland zat. Ik was onderweg naar Jeanny en ontmoette daar Rosy. Daar kreeg ik de papieren in handen, haar Griekse paspoort, een gesprek over hoe verder en mocht ik haar mee naar huis nemen.

Ik heb haar gehaald in een weekend waar de meiden weg waren en Lilo nog aanwezig was. Op deze manier konden de poezen elkaar ook rustig ontdekken en ik uiteraard aan mijn nieuwe floofster wennen.

Dit was even een gedoe, ze heeft uren onder mijn bank en bed gezeten maar uiteindelijk ging ze meteen op de kattenbak en dezelfde avond kon ik haar knuffelen en oppakken. Lilo had wat meer aanpassing nodig, immers is die helemaal geen andere katten gewend. Nadat Pip aan de drukte van de meiden was gewend konden die haar ook oppakken en met haar rondlopen als een baby. Dat vond Rosy die we ondertussen “Pip” hebben genoemd juist prettig.

Insert Corona.

Die proefmaand samen werd uiteindelijk een maand of drie dankzij de Corona lock down, en toen liepen we tegen een hobbel aan. Ik was enorm druk in de zorg, de meiden naar de opvang aan het hobbelen en hij was druk bezig met het bedrijf vanuit huis. Dit hield in dat hij enorm veel aan het bellen was. Van de ochtend tot de avond in vergaderingen. Ik woon in een flat zonder extra kamer. Met andere woorden als ik thuis kwam had ik voor mijn gevoel geen rust. Ik hoorde ieder woord tot in de avond en had het gevoel dat ik stil moest zijn in mijn eigen woning, dat ik de kinderen telkens moest zeggen “ssssttt zachter, hij is aan het bellen”

Uiteindelijk zonder die rust met de stress van mijn baan knapte er iets. Ik trok het gewoon niet meer.

Mijn huis is te klein om er een extra persoon bij te hebben die vanuit huis werkt waarbij er continue gepraat moet worden. Ik ging er aan onderdoor en zijn rug ging kapot van het niet werken op een goede werkplek. Dus hij ging weer naar huis. Lilo bleef. Zo kon Lilo beter aan de meiden en Pip wennen.

En Lilo is eigenlijk nooit meer weg gegaan. Bij hem zat ze immers alleen (hij werkt weer op kantoor) hier heeft ze een mede-poes en mensen om haar heen. We zijn nu zo’n kleine 8 maanden verder.

Op dit moment heb ik hier dus twee poezen. Lilo en Pip. Lilo is een kleine dame op leeftijd en Pip is een jonge spring-in-‘t-veld.

Ondertussen is Lilo een stuk socialer geworden. Laat zich aaien door mensen, komt naar je toe en komt zelfs op schoot. Pip is de grootste knuffelkont die je maar kan hebben. Ik kan niet eens naar de wc of ze staat voor de deur te krabben dat ze voor mij wil liggen. Die wil het liefste de hele dag vast gehouden of geknuffeld worden. De grap is nu een beetje geworden of mijn vriend “alimentatie” gaat betalen voor Lilo of dat Lilo nu gewoon hier officieel woont als “mijn” tweede poes.

Lilo en Pip samen hebben elkaar eindelijk ontdekt. Ze beginnen nu na een half jaar samen in een woning samen te slapen. Tijdens het spook uur in de avond rennen ze het huis door en tuimelen ze over elkaar heen. Die zijn de halve dag wel met elkaar bezig. Ik betrapte van de week Pip er zelfs op dat ze Lilo hardhandig vast hield om haar kop te likken.

plus…this happend.

Dus hoe sta ik nu tegenover katten?

Ik blijf een hondenmens. Ik vertrouw katten nog steeds niet. Ik vind katten nog steeds etters…..alleen zijn deze twee etters van mij en ik hou van ze. Mijn moeder en zusje hebben in mijn optiek acceptabele katten.

Als ik eerlijk ben zou ik niet zomaar weer een nieuwe kat nemen. Hoewel het verzorgen van een kat redelijk simpel is hebben ze veel dingen nodig. Ik heb 2 kattenbakken, 2 krabpalen, speeltjes enzovoort terwijl ik een kleine flat heb. Ze nemen duidelijk een deel in huis in. Daarnaast heeft mijn etter Pip al diverse antieke potjes gesloopt door ze ergens vanaf te slaan. Het is een olifant in een porseleinen kast. Als ze niet ligt te knuffelen of slapen heeft ze heeft nul chill. Zodra ze weer op een kast zit bij iets wat eraf geslagen kan worden roep ik al naar haar “Dont be a dick”

De meiden zijn gek met Pip en Pip helpt ze goed met hun rouwproces. Zo slaapt Pip bij ze en als ze verdrietig zijn gaat Pip op hun buik liggen spinnen. Pip laat alles toe en vind zo goed als niets teveel of vervelend. (inclusief een leeuwenmutsje of continue opgepakt worden voor kusjes)

Ze heeft nog nooit echt geblazen, uitgehaald of gekrabt. Pip is meer het spinnen, likken en kwijlen type. Wat voor mij prettig is, is dat Pip dol is op muggen en vliegen. Ze jaagt ze niet alleen op, ze eet ze ook op. Aangezien ik allergisch ben voor muggen is dit een mooie bijkomst.

Ze lijkt mij als “moeder” te hebben gekozen (of iets dergelijks) dus volgt ze mij het liefste de hele dag en als ik achter een afgesloten deur zit blijft ze daar staan mauwen tot ze erin kan. Als ik in bad zit gaat ze naast het bad liggen na een aantal angstige mouwtjes. Het liefste ligt ze op mij en begint ze te “melken” en probeert ze aan mijn kleding te sabbelen. Een beetje vreemd maar acceptabel. Als ze mauwt klinkt ze als een piepspeeltje die een hond wel eens heeft. De naam Pip vinden we dus prima passen. Ze mauwt als een Pip. Ze is nogal spraakzaam. Als ze eens mauwt tegen je en je praat terug, blijft ze doorgaan alsof ze iets te vertellen heeft.

Ik kan niet geloven dat ik zojuist een alinea vol heb geschreven over “mauwen”

Trouwens heb ik nu ook ontdekt dat katten soms echt hele vreemde beesten zijn en in de meest rare posities gaan liggen. Dat ik denk; “Hoe is dat comfortabel?” Of het intens staren naar een punt in de hoek van de kamer, waardoor ik het idee heb dat ik salie moet branden (tegen geesten, ik fuck niet niet met geesten)
Het idioot rennen in de avond door de kamers, via alle meubels snap ik ook niet. Ik vermoed dat mijn kat van parcour houd, ook wel de nul chill fase genoemd.

Verder heb ik af en toe nog contact via Facebook met Heli, de redster van Rosy. Wij noemen haar misschien wel Pip maar voor Heli blijft het Rosy. (al vind ze de naam Pip enorm leuk) Jeanny heeft ook tijdens dit hele proces nog een oogje in het zeil gehouden. Gaat het goed met Pip, is iedereen blij, gaat het goed met de kinderen. Wat een heel fijn en warm gevoel geeft. Het geeft namelijk aan hoe begaan mensen zijn in dit proces. Dat er echt een passend goed baasje wordt gevonden voor de katten die gered zijn.

Dus ja…ik heb nu zelf een poes. Stiekem is het zelfs nog een leuk ding ook.

Mocht jij nu ook denken; “Linda, luister.. ik ben in de markt als eigenaar en ik wil ook een floof een veilig mandje bieden” Houdt de site even in de gaten en wees mentaal klaar op fluffyness. Het kan zijn dat ik contact heb gehad met Jeanny…