Mijn dochter van 12 jaar heeft vorige week maandag haar nek verrekt. De dagen erna had ze een snotneus en begon ze te kuchen. Het was afdoende om haar naar huis te sturen vanaf school. Ze knapte vrij snel op met soms nog een kuch. Een simpel koutje gevat. Het najaar komt eraan.
De dinsdag na die week begon ik ineens te snuffen. Vervelend maar nog prima te doen. Ik was niet aan het hoesten, niet echt een snotneus. Nog steeds prima, ik werk veel buiten tegenwoordig dus ik zal wel op de tocht hebben gestaan. Ik ben niet zo moeilijk, het weer gaat alle kanten op, ik doe alles op de fiets. Een warme douche met een aspirine, komt wel goed.
Woensdagmiddag kreeg ik een mailtje vanuit mijn werk waar ik niet zo down mee was. Thuiszorg krijgt geen spoed testen meer.
Raad eens wat er vervolgens gebeurde?
Woensdag avond ging ik in een rap tempo achteruit. Ik begon enorm te niezen, mijn neus zat vol en liep leeg en ik begon te hoesten. Rond twee uur ‘s nachts ben ik in bad gegaan en voelde ik mij zo slap als een vaatdoek.
Donderdag rond 7 uur in de ochtend was het tijd om knopen door te hakken. Dit ging niet. Ik kon niet meer werken in de zorg zonder uitsluitsel. Ik kan niet de grootste risicogroep op dit moment bloot stellen aan mijn symptomen.
Ik besloot online een poging te doen om een afspraak te maken. Ik kreeg online een melding dat ik de GGD moest bellen. Er was geen locatie beschikbaar voor mij op dit moment.
Ik deed een dappere poging om de GGD aan de lijn te krijgen maar ik kreeg ze niet te pakken. Iedere keer kreeg ik te horen “bel over een half uur weer” en vervolgens werd de verbinding verbroken. Dit proces heeft bijna 2 uur geduurd.
De rits aan telefoontjes.
- De scholen: Zoals verwacht moesten de meiden thuis bijven tot ik een negatieve uitslag bezit of dat ze klachtenvrij zijn.
- Manager: Ik ben op Corona uren (betaald verlof) gezet.
- Partner: Ik moet testen, GGD is vervelend, ik weet niet hoe en wat.
- GGD: Geen gehoor, wederom een keer of 5
- Cliënten: In paniek maar hopen het beste.
- GGD: 20 minuten in de wacht. Uiteindelijk lukt het een afspraak te maken na een gesprek.
- Partner: Overleg en op dit moment ben ik in paniek.
- Mijn moeder: Paniek.
- Partner: Paniek.
- Manager: niet te pakken te krijgen voor de rest van de dag
- Client die ik privé nog zou ondersteunen met haar mobiel: Wat naar en hoe nu verder.
Dus het was donderdag en ik kon zaterdag in de namiddag pas terecht. Op een locatie waar ik heen gereden zal moeten worden omdat het nogal ver is.
De locatie is 3 kwartier fietsen (door de regen waarschijnlijk) heen en 3 kwartier terug fietsen. Dit gaat niet als ik mijzelf ziek voel als een vaatdoek. De enige locatie voor Velsen is in Haarlem.
Mijn moeder is een risicogroep maar besloot om mij daar dan maar heen te rijden want het OV is geen optie. Mijn partner liet mij weten dat hij mij daarheen zou rijden met de auto van mijn moeder. Hij zou naar mij toe komen en alles regelen zodat ik daar geen zorgen meer over zou hebben, hij vond het niet acceptabel om mijn paniek te horen en hij is fysiek gezonder. Mam zou wel zorgen voor boodschappen aan de deur en ze zou mijn pakketjes halen.
Ondertussen zijn mijn dochters op de hoogte en die zijn verdrietig. Ze kunnen hier niets aan doen. Het zijn kinderen. Ze zouden zondag een Bretels weekend hebben waar ze naar uit keken. Door mij kan dit niet. Ze trokken zich huilend terug, boos op mij. Niet naar hun vader, geen paardrijden, geen Bretels en in quarantaine met minder knuffels en kusjes van hun moeder.
Dit deed pijn. Het zijn kinderen. Ik begrijp het. Ze hadden even een momentje nodig. Ze trokken wel bij, maar ik zat met tranen in mijn ogen.
Ik voelde mij al ziek en mocht omgaan met de teleurstelling van anderen. De teleurstelling van mijn kinderen en hun vader. Dat is gewoon een rotgevoel.
Plus ik was bang, met elke minuut werd mijn angst groter.
Wat nu als? Ik ben normaal gezien helemaal niet overal panisch over. Ik weet heel goed dat het griep seizoen eraan begint te komen en dat iedereen met snotneuzen rond waggelt. Dit hoort bij het najaar en dit zien wij juist heel veel in de zorg terug.
Het verschil is alleen dat ik niet mijn beroep mag uitoefenen met een snotneus. Ter bescherming van de risicogroep moet ik getest worden.
Ik kan je melden, als je getest moet worden omdat je symptomen bezit ga je toch twijfelen aan alles. De “wat als?” fase springt aan.
Wat als ik positief test?
Wat als ik dan mijn cliënten heb aangestoken?
Wat als ze in het ziekenhuis belanden door mij?
Wat als ze doodgaan omdat ik ze dan geïnfecteerd heb?
Dat is een klote positie om in te zitten als je niet lekker bent. Rond dit punt kwam een redelijk lange huilbui in bad met een nog pijnlijkere hoestbui.
Ik kwam terecht in een hele negatieve spiraal.
Ik voelde mij ziek, was bang voor anderen, bang voor mijzelf. De pubers hadden het zwaar in quarantaine, ik had mijn partner al bijna een maand niet gezien. De boodschappen, het huishouden, de katten. Ik wil niet dood. Ik heb maar 1 goed werkende nier. De meiden kan ik dat niet aan doen. Die kunnen niet nog eens afscheid nemen. Als mijn cliënten dood gaan door mij heb ik ze indirect vermoord.
Je begrijpt het al, ik ging niet lekker en stevende vol op een paniek aanval af.
Uiteindelijk ben ik na wederom na een huilbui met een verzwaarde deken op de bank genesteld met een kop thee (met honing) en een tv serie. De meiden kregen op dit moment ongeveer door dat ik op was. Dat hun moeder zichzelf ziek voelde en bang was. Hier schrokken ze uiteraard van en toen werd het iets rustiger in huis. We besloten om vrijdag de dag anders aan te pakken.
We hebben voor de dame een business model bedacht hoe ze toch haar kinderpostzegels kan verkopen via persoonlijke video boodschappen aan de omgeving, terwijl ze veilig in quarantaine kan blijven. Het is een ding maar we proberen het beste ervan te maken.
Vrijdag hebben de meiden en ik een gesprek gevoerd. We zijn hier de taken gaan verdelen om zo samen alles hier te laten draaien. Zo werd de was en de afwas gezamenlijk gedaan en dat maakte mijn leven al een stuk makkelijker. Mam heeft boodschappen gebracht en voor de deur afgezet.
De planner van werk belde dat ze ervan uitgaan dat ik maandag pas wat hoor over de test dus dat ze mij ook maandag op corona uren zetten en dinsdag aankijken hoe ik mijzelf voel.
Vandaag is het zo ver. Vanmiddag moet ik de test doen.
Ro komt mij straks ophalen en dan gaat het stokje erin.
Ik heb zenuwen…
Reacties zijn gesloten.