Zaterdag was het zo ver. Na mijn paniek moment van donderdag werd ik zaterdag onder handen genomen in Haarlem.
Roderik kwam vrijdag naar mij toe om hier in huis wat orde te scheppen. Ik had niet de energie om bijvoorbeeld de kattenbakken te verschonen en de pubers vroegen best wat aandacht. Ik kreeg niet veel rust en ik was behoorlijk in de stress.
Ik zat diep in mijn negatieve gedachtengang. Ik wilde zo snel mogelijk hier vanaf zijn. Na een taart moment was het toch echt zo ver.
Op naar de testlocatie in Haarlem.
Op mijn telefoon had ik een berichtje gehad met hierop het tijdstip en de datum dat ik aanwezig moest zijn. Daarnaast kreeg ik ook een mailtje met een code, de route beschrijving en de regels.
Bij het maken van de afspraak had ik aangeven dat ik graag online met mijn DigiD zelf zo snel mogelijk de uitslag wilde bekijken. Dat zou namelijk sneller online staan op coronatest.nl dan dat ze mij na zouden kunnen bellen.
Ik zat in de auto met een mondkapje en een shawl om, en Ro reed met de raampjes ook nog open. Best heftig als je al zo moet hoesten en niet lekker bent. Ik ga trouwens niet liegen tegen jullie, ik was zenuwachtig. Ik had totaal geen zin in dat stokje in mijn neus.
Aangekomen in de testlocatie (IJsbaan te Haarlem) stond daar een vriendelijke man (volgens mij was hij van de brandweer) en deze vroeg of ik mijn ID kaart zichtbaar bij de voorruit wilde neerleggen zodat ze verder konden. Verder vroeg hij nog of ik in de zorg werkte. Ik antwoordde dat ik in de zorg werkte maar dat volgens mij de thuiszorg niet meer op spoed testen stond. Hij beaamde dit en vervolgens werden we naar de reguliere testhoek verwezen met het verzoek de ramen dicht te houden tot anders gevraagd werd.
Het was totaal niet druk, sterker nog….het was rustig.
Het is bizar ergens dat ik drie dagen moest wachten terwijl er bijna niemand is. Terwijl als je beelden zich van andere locaties, daar is het veel drukker. Ro vermoedde dat ook veel mensen een afspraak maken, zich een dag later beter voelen en vervolgens niet komen opdagen.
In ieder geval, voor de tent kwam er een man en die bekeek mijn ID kaart en vervolgens kregen we een tube met vloeistof in een zakje onder de ruitenwisser en hij vertelde dat ik mijn ID kaart kon opbergen. Zodra de andere auto uit de tent verdween mochten wij doorrijden.
Bij de uitgang van de tent was het test gedeelte. Hier stond onder andere nog iemand van de brandweer en een verpleegster in haar outfit en beschermkleding. Ik mocht mijn raampje open doen en eerst mijn neus snuiten. Ik vertelde haar dat ik op het punt van paniek stond, ik was zenuwachtig en vond het eng. Ze grinnikte en zei dat ze wel lief zou zijn. Dat het allemaal zou meevallen. Ik kreeg een boekje met informatie over de regels en vervolgens vroeg ze of ik mijn mond open wilde doen.
Ik kreeg als eerste een staafje in mijn keel. Dit viel alles mee. Het is net alsof je even iets in je keel vast hebt zitten. Ik moest direct even flink hoesten en probeerde uit alle macht richting “niets” te hoesten in mijn trui.
Vervolgens het “enge” neus staafje. Ik mocht weer mijn hoofd naar achteren doen en daar was het staafje. Appeltje-eitje. Ik was zo verbaasd dat ik lachend in de hoest schoot.
Het teststaafje in de neus voelt alsof je met een wattenstaafje net even te diep in je oren zit. Laat ik nu precies dit best een plezierig gevoel vinden….
Het is de “beetje-pijn-is-fijn” houding. Anders kan ik hem niet uitleggen. Het doet nul zeer. Het is oprecht het gevoel dat je zelf je oren aan het schoonmaken bent en net even te diep aantikt. Daarna is het weg.
Dat “neus ophalen-tranen lijken in de ogen te schieten-je ogen vernauwen een seconde” gevoel.
Helemaal prima en dit kan ik zo nog 10 keer doen zonder issues. Het grootste moment is wachten….
Dit hield in dat in naar huis ben gegaan, taart heb gegeten, aan de site heb gewerkt en daarna hebben we samen stand up comedy gekeken. Ik moet wat met al die tijd. Om het uur besloot ik online even te kijken. Ik heb namelijk mensen gehoord die vol 48 moesten wachten maar ook mensen die het na 3 uur al online konden checken.
Ik vond het zenuwslopend. Ik wist bijna zeker dat ik gewoon een koutje had opgelopen maar het kwam zo dichtbij. Zeker als je keel rauw is van het hoesten ga je ergens in je buik een soort kriebel van twijfel krijgen.
Zondag kwam er een omslag. Ergens dacht ik “Laat het maar Corona zijn”
Dit heeft een reden. Wederom ik heb maar 1 functionerende nier en ik val in de risicogroep. Als dit voor mij Corona is dan ben ik alvast klaar met 1 streng. Dan is dit haalbaar. Dan ben ik nu even klaar een tijdje. Deze klachten waren prima te overzien voor mij.
Het enige tegenargument hiervoor is de contacten die ik heb gehad met de risico doelgroep. Dat vind ik heel erg maar naar mijn weten heeft nog niemand last behalve nu ook de jongste die aan het niezen is geslagen.
Alleen hoe meer ik dacht “hopelijk is het Corona, dan zit ik 2 weken thuis en dan ben ik klaar” Hoe zekerder ik werd van “Het is een koutje” immers had ik nergens koorts.
Snotneus, veel hoesten, slap gevoel, vermoeid, hoofdpijn en spierpijn waren aanwezig. Alleen koorts en een zwaar benauwd gevoel ontbrak. Ik was benauwd door hoesten of als ik heel hard moest hoesten maar het voelde nooit alsof ik een band om mijn borst had. Verder rook ik iedere keer aan items om zeker te weten dat ik nog geuren kon ruiken.
Zondag bracht ik grotendeels door op de bank, ik was enorm moe en slap. Ieder uur checkte ik of de uitslag al binnen was of beantwoorde ik mensen die bang waren omdat ik met ze in contact was gekomen. Het werd telkens duidelijker dat ik niet op zondag de uitslag zou krijgen maar dat we maandag ook nog met zijn allen hier zouden zitten.
En toen was het maandag, het moment van de waarheid. De klokt tikte door en ook na 48 uur was er nog geen uitslag.
Mijn hoesten werd erger en ik werd benauwd door het vele hoesten. Ik was snel buiten adem en vermoeid. Ook kreeg ik continue berichtjes en belletjes betreffende de uitslag. Mensen vroegen zich af of ik al wat meer wist. Het antwoord bleef hetzelfde. Ik zou je graag antwoord willen geven maar ik kan het nog niet. Ik weet van niets. Mijn werk besloot dinsdag mij terug te bellen en te kijken hoe de situatie ervoor stond.
Ondertussen probeerde ik de meiden te begeleiden in hun schoolwerk zodat ze niet teveel achter gaan lopen. En zo ben je ruim 2 uur lang bezig met wiskunde en ruimtelijke figuren.
Na 9 uur in de avond gaven we het op. Ik ging ervan uit dat ik het dinsdag wel te horen zou krijgen. Rond half 10 in de avond kreeg ik toch een berichtje.
Ik ben negatief getest op Covid-19
Wat ik bizar vind trouwens is dat er staat dat een negatieve test geen garantie geeft op een negatieve uitslag.
Que? Dat is zeg maar de hele reden dat ik de test doe zodat ik weer kan werken in de zorg. Dit is natuurlijk puur om zichzelf in te dekken. Je kan in de wachttijd Corona hebben opgelopen of het hebben ontwikkeld.
Op dinsdag kwam weer het hele bel en contactmoment met de wereld om het nieuws te verspreiden, dat ik in deze Corona tijd, (op dit moment) als veilig mag worden gezien.
Ik denk dat ik gewoon enorm verkouden ben. Eerst dacht ik nog aan een keelontsteking, alleen daarbij komt ook veelal koorts kijken. Verkoudheid kan 3 weken aanhouden. We gaan het zien. Deze week willen mijn cliënten mij ook nog niet werkende hebben en lijkt het mijn manager ook verstandiger om volgende week weer het werk op te pakken.
De Doerak mag ook nog niet naar school met haar gehoest, dus die krijgt werk via de email en mag haar CITO toesten overdoen later in het jaar. Fun, fun, fun.
Dus volgende week gaan we weer vol beginnen met werken en verder is de eerste Covid-19 test succesvol afgerond.
Laten we wel wezen, dit gaat vaker moeten in mijn vakgebied maar kom maar op met dat staafje. Rawr….
Reacties zijn gesloten.