Een mooie belofte.
De thuiszorg wordt bestempeld als een vitale tak van de zorg in Nederland.
Je hebt mijn tak van huishoudelijk thuiszorg en de verzorgende tak van thuiszorg. Sommige noemen het plat gezegd “de hulp en de zorg.”
Samen met onze fantastische collega’s van het zorgende team zorgen wij ervoor dat de verzorgingstehuizen in Nederland leger blijver. Deze twee takken van thuiszorg gecombineerd maakt namelijk dat mensen veilig thuis kunnen blijven wonen. Dit effect werkt door want hiermee ontlasten we ook weer onze collega’s die werken in verzorgingstehuizen.
Onze collega’s komen bij de cliënten thuis, wassen ze of helpen ze met steunkousen of wondverzorging en vertrekken dan weer. Wij nemen het dan de komende uren over.
Wij zijn nodig om bepaalde risicogroepen nu te beschermen en taken buiten de deur vol over te nemen. Op die manier wordt het contact met de buitenwereld en daardoor het risico op besmetting met Covid minder. Daarnaast begeleiden wij de mensen mentaal door het virus en houden we ze bezig. Wij doen niet alleen de boodschappen maar verschonen ook de bedden en het sanitair, wij doen de was en wij zorgen dat de mensen een sociaal moment hebben.
De regering heeft besloten dat onze zorgende collega’s wel recht hebben op €1000 maar wij als huishoudelijke tak niet.
Dit is een klap in ons gezicht. Ik kan het niet anders zeggen. Wij zijn langer actief met de cliënten bezig, geven net zo hard onze vakanties op en werken keihard door om iedereen te ondersteunen.
Toch lijken wij minder waardevol te zijn.
Sterker nog, waar eerst de thuiszorg tak onder de spoedtesten voor Corona werd gezet om de zorg van de cliënten te kunnen waarborgen zijn wij ook daar vanaf gehaald. Dit is onbegrijpelijk.
Dit is de reden dat sommige van deze mensen weken zonder hulp kunnen komen te zitten. Wij hebben een tekort aan personeel en daarvoor is er niemand om in te vallen als we thuis moeten wachten tot wanneer wij getest kunnen worden.
De andere tak van thuiszorg heeft het hetzelfde tekort aan personeel en kunnen daardoor niet onze taken overnemen.
Een ander voorbeeld is dat onze collega’s mondkapjes geleverd krijgen, wij niet. Terwijl wij net zo goed die afstand veelal niet kunnen waarborgen. We proberen het waar wij kunnen maar je werkt met een kwetsbare doelgroep die veel ondersteuning nodig heeft.
Daarnaast creëer je verdeeldheid onder de takken van thuiszorg die juist goed samen moeten werken.
Waarom krijgt de collega in de ochtend wel een bonus en wij niet? Wij werken net zo hard, staan onder dezelfde druk, lopen dezelfde risico’s, geven net zo hard onze vrij dagen en vakanties op. Alleen worden wij aan de kant geschoven.
Het maakt mij verdrietig en boos. Werken in de thuiszorg op dit moment geeft al een grote druk zoals jullie eerder konden lezen. De enige reden waarom ik op dit moment nog werkzaam ben ik dit vak is omdat ik hart voor mensen heb.
Ik doe het voor de cliënten, maar ik wil van harte de persoon bedanken die besloot dat wij minder waard zijn dat onze collega’s maar wel “nodig” zijn om de thuiszorg draaiende te houden.
Het lichtpuntje is dat mijn werkgever dit ook een onacceptabel punt vindt en dat ze wel degelijk de aanvraag gaan doen voor de bonus. Het is bizar dat wij wel vitaal als zijn het iedereen uitkomt maar niet als er waardering wordt uitgesproken.
Ondertussen heeft ons bedrijf nog niets gehoord, of in ieder geval nog niets gedeeld. Het is ook bitterzoet om in het nieuws te zien dat de eerste bonussen zijn over gemaakt. Ik gun namelijk wel iedereen in de zorg deze extra bonus voor het harde werken, en ja…dat gun ik dus ook aan een van de minst betaalde takken van de zorg. De thuiszorg.
Reacties zijn gesloten.